Wat een narigheid

Gedurende de eerste honderd pagina’s heb ik minstens drie keer overwogen om dit boek definitief aan de kant te gooien. Ik irriteerde mij mateloos aan de racistische, arrogante, manipulatieve hoofdpersonen die volledig los lijken te staan van de mensen en de wereld om hen heen. Ik begreep wel dat het juist de bedoeling was van deze existentiële schrijver om zo verachtelijk mogelijke karakters neer te zetten, maar zelfs dat kon mij niet overhalen om nog langer met Kit, Port en George op te trekken.

Waarom heb ik het boek toch uitgelezen?

Dat ligt aan de schrijfstijl van Bowles. Hij is een meester in het schilderen van plaatjes in je hoofd en blijft je op die manier voortdurend meeslepen door die verre en vreemde woestenij. Hij weet daarbij een perfecte balans te vinden tussen het scheppen van atmosfeer en omgeving en de karakterontwikkeling van de hoofdpersonen. Je wilt eigenlijk niets met ze te maken hebben, maar je wilt absoluut weten hoe het ze verder vergaat. Waarom doen ze wat ze doen? Als je zo’n aantrekkingskracht kunt uitoefenen op je lezer, dan zijn drie sterren wel verdiend.
Maar er is meer …

Wanneer is iets kunst? Dat is als je er door geraakt wordt. En dat hoeft niet per definitie op een positieve manier te zijn. Kunst moet iets bij je losmaken, en dat doet dit boek. Je blijft op het eind zitten met een grote leegte. De leegte van de karakters echoot terug over de immense leegte van de woestijn. En dan kan ik niet anders – zij het met grote tegenzin – dan er nog een extra ster bovenop te gooien.