Leeslijst HAVO

Ik heb dit boek, 25 jaar geleden, voor mijn leeslijst van de Havo gelezen. Ik was benieuwd wat ik er nu van zou vinden.
Ik weet dat ik dit boek lees met de ogen van een feministische 45-jarige in de 21e eeuw. Maar oh, wat is dit boek op sommige momenten vrouwonvriendelijk zeg! Mijn feministische hart doet pijn.

* Ook moet ik erkennen dat ik nu en dan niet weerstaan kan aan de verzoeking haar te sarren tot ik tranen zie *
* Dat heeft zij ook gezegd. Zij! Zou je ze niet door de ruiten flikkeren?

Behoorlijk vrouwonvriendelijk dus. Aan de andere kant toont het, voor mij, ook dat Laarmans maar een onzekere man is, die daarom zijn vrouw koeieneert.
Het hele boek lang weet je als lezer dat de onderneming gedoemd is te mislukken. Laarmans heeft meer oog voor de uiterlijke schijn, dan het handelen zelf. Daarnaast schuift hij zelf graag de taken af. Het is interessant om te lezen hoe hij een kuil graaft voor zichzelf.
Het einde is mooi en liefdevol.
Ik ben nog steeds enthousiast over het boek. Zeker als je bedenkt dat het in 1933 geschreven is.