100 dagen - 1 taak - maar toch geen sprookje

Fausto Brizzi speelt met taal, met vorm, met structuur, hij spreekt je als lezer direct aan, laat weten dat hij een roman aan het schrijven is, laat zelfs een paar keer bladzijden open, zodat je zelf mee kan schrijven, maar dat is niet de enige manier waarop hij je meesleurt in zijn roman, want hij speelt vooral met je emoties. Wat zou jij doen als je nog 100 dagen had ? Die 100 dagen aftellen en daar het beste uit halen is absoluut geen slecht idee. Zeker niet voor een roman. Het biedt je duidelijk structuur, je weet waar je naar toe bouwt, je mag de plot op voorhand verklappen, … Of zo laat de auteur het uitschijnen, want in werkelijkheid, de werkelijkheid van de roman althans, zijn het geen 100 topdagen, ook al zijn het de gelukkigste van het hoofdpersonage. Dat kan ook niet anders, het is geen sprookje, ook al is het hoofdpersonage daar verzot op. En het is al zeker geen typische Amerikaanse film, want het hoofdpersonage sterft natuurlijk op het eind. Maar voor het zover is, heeft hij - denkt hij - één belangrijke taak te verrichten, zorgen dat zijn vrouw hem vergeeft. Want hij beging een fatale misstap net voor hij het fatale nieuws kreeg. Naarmate je leest, merk je dat hij in die 100 dagen nog andere taken dan deze vervult. Ook al zitten er echt klote dagen tussen, met de rottigste helemaal op het eind.