De spanning is van korte duur

Hans Koppel (Zweden, 1964) is het pseudoniem van Petter Lidbeck. Hij debuteerde in 2011 als thrillerauteur, nadat hij al eerder vele kinderboeken en enkele romans schreef. Je bent nu van mij is zijn tweede thriller en zou het tweede deel in een drieluik zijn.

Anna heeft alles wat ze zich maar wensen kan: een leuke baan als eindredacteur bij een tijdschrift, een fijne echtgenoot en een tienjarige dochter. Toch springt ze op een avond uit de band en beleeft een onenightstand met Erik. Dat is tenminste wat ze denkt, want al gauw blijkt dat het voor Erik meer is geweest dan een eenmalig slippertje. Hij wil meer van haar, dringt zich steeds meer aan haar op en laat haar geen moment met rust. Aanvankelijk geeft Anna daaraan toe en ontmoet hem nog een paar keer bij hem thuis. Langzamerhand merkt ze echter dat hij vreemde, soms zelfs nare trekken vertoont en Anna verbreekt de relatie. Maar daar wil Erik niets van weten. Hij begint haar te stalken, belt haar constant op en mengt zich zelfs in haar gezinsleven. Allemaal om haar duidelijk te maken dat hij haar afwijzing niet pikt. Anna besluit naar de politie te gaan, maar die heeft duidelijk niet zoveel op met het verhaal en legt uiteindelijk zelfs de schuld bij haarzelf. Anna weet niet meer wat ze moet doen en neemt haar moeder in vertrouwen, die vervolgens haar eigen onderzoek naar Erik start. Iets wat ze misschien beter niet had kunnen doen.

Net als Ze komt nooit meer terug, Koppels debuutthriller, is Je bent nu van mij geschreven in een heldere, zeer eenvoudige taal. Er komen geen moeilijke woorden in voor en de zinnen en hoofdstukken zijn relatief kort. Dat dit bijdraagt aan een gemakkelijk te lezen boek moge duidelijk zijn, maar het biedt de lezer geen uitdaging. De weg van het verhaal is betrekkelijk rechtlijnig en neemt slechts enkele afslagen via de belevenissen van Anna'’s moeder Kathrine, die voor haar eigen onderzoek naar Erik op pad gaat. Door deze rechtlijnigheid is Koppel in de gelegenheid geweest de karakters in Je bent nu van mij iets meer uit te diepen dan in zijn debuut, waarin door de verschillende verhaallijnen en meerdere perspectieven in combinatie met de niet al te grote hoeveelheid pagina’s de personages vrij oppervlakkig bleven. Helaas heeft die verdieping van personages niet echt geleid tot meer spanning. In het eerste driekwart deel van het verhaal kabbelt het allemaal wat voort. En dat is jammer, want Erik heeft de potentie om als gestoorde psychopaat het hele verhaal te domineren. In plaats daarvan blijft hij een beetje hangen in de categorie 'verknipte figuren' want echt dreigend wordt hij niet neergezet. Pas op het einde komt er wat spanning, maar die is slechts van korte duur.

De insteek van de speurtocht van moeder Kathrine is dan wel weer een fijne afwisseling, al komen haar reacties op Eriks gedrag een beetje geforceerd over. Alsof de gebeurtenissen die daarna plaatsvinden een grondslag moeten hebben.

Niettemin is Je bent nu van mij net als zijn voorganger een fijn boek dat je in een sneltreinvaart uitleest. Lekker voor tussendoor, als het buiten stormt en de regen tegen de ramen klettert. Waarom het echter het tweede deel in een drieluik genoemd wordt, blijft een raadsel. Nergens vindt het verhaal een raakvlak met het eerste deel. Misschien dat Hans Koppel in deel drie beide verhalen samenbrengt? We wachten het af!