Ik geef je de zon, mag ik dan de sterren?

'Ik geef je de zon' was een boek dat me sprakeloos achterliet.

Het verhaal wordt verteld vanuit twee verschillende perspectieven, namelijk die van Noah en Jude. Verhalen met twee, of meer perspectieven hebben altijd een streepje voor. Ik hou van boeken die dit hebben! Hier krijgen de perspectieven nog iets meer belang doordat ze zich in verschillende jaren meemaken. Je krijg een beeld van hoe het 'vroeger' was en een beeld van een paar jaar later. Dit maakte mij heel nieuwsgierig naar alles wat ertussen gebeurd was.

Het boek heeft ook een artistieke kant, wat iets minder mijn ding is. Toch geeft het een extra waarde aan het boek. Er is ook wat humor verweven in het boek. Hierdoor leest het eens zo vlot.

Ik ging razendsnel door het verhaal, hierdoor was het boek veel te snel ten einde! Er is een mooie symboliek omtrent diversiteit opgenomen in het boek. Hierdoor krijgt het boek ook een eigentijdse kant en klaagt het ook een beetje de problemen aan die er zijn. Dit gebeurt op een hele mooie manier.

Een absolute aanrader voor zowel YA-, als feelgood-fans!