Emotionele achtbaan met een anticlimax-einde

Rachel en haar vrienden staan op het punt te gaan studeren en hebben een afscheidsdiner georganiseerd. Ze zitten in een restaurant aan het raam wanneer er een auto met hoge snelheid op het restaurant af komt rijden. De meeste vrienden weten bij de tafel weg te komen, maar Rachel zit klem. Jimmy komt terug om haar te helpen, maar komt bij deze reddingsactie om het leven en Rachel raakt zwaar gewond. Vanaf dat moment staat haar leven op haar kop. Het is alsof ze een deel van haarzelf is verloren. Ze besluit naar Londen te gaan en daar een leven in eenzaamheid te leiden, omdat ze veel last heeft van schuldgevoelens. Maar dan, vijf jaar later, gaat haar beste vriendin trouwen en ziet ze voor het eerst haar vrienden van toen weer bij een etentje. Er is veel veranderd, zo is haar vriendje van toen nu met iemand anders samen. Rachel besluit die avond, na het etentje, het graf te bezoeken van Jimmy. Bij het graf wordt ze ineens onwel en ze valt flauw. Als ze bij komt is alles anders. Ze heeft nog steeds met Matt, Jimmy leeft nog en ze heeft een goede baan als journalist. Van dit leven kan ze zich echter niets herinneren en ze probeert iedereen ervan te overtuigen dat dit niet haar leven is. Maar is dat wel echt zo? Is dit inderdaad haar leven niet?

Versplinterd is het eerste boek dat ik gelezen heb van Dani Atkins en wat mij meteen beviel was de schrijfstijl. De zinnen zijn zo opgebouwd dat je over de bladzijdes heen vliegt. Ook zit er heel veel emotie in het boek en die emoties gaan echt alle kanten op. Ondanks dat het net een emotionele achtbaan is, zijn de emoties goed te volgen en ook te begrijpen. Je kunt heel goed meeleven met de hoofdpersoon.

Naast dat ik heel veel sympathie had voor de hoofdpersoon, voelde ik ook een soort respect voor haar. Als ik mee moest maken wat Rachel meemaakte, zou ik allang volkomen in paniek zijn geraakt. Rachel lijkt echter tegenslag op tegenslag te verwerken en weet dit goed te dragen.

Het blijft lang spannend, want was is er nu met Rachel aan de hand en wat is echt en wat niet? Het einde vind ik echter het minste onderdeel van het verhaal. Waar iedereen juist zo lyrisch is over het plot, vind ik het een groot anticlimax, alsof je een heel verhaal leest en er aan het einde achter komt dat je iemands droom hebt zitten lezen. Een soort van: en toen ontwaakte ze en bleek het allemaal niet waar.