Vreemdeling tussen de andere vluchtelingen

In "De partituur voor De Toverfluit" maken we kennis met Ferdinand Konjic, die vanuit Sarajevo naar Wenen gevlucht is. Hij werkt als chauffeur bij Cargo Taxi Express, een baantje waar hij als migrant genoegen mee moet nemen. Maar meer dan dat is hij fluitist.
Hij krijgt dagelijks te maken met vreemdelingenhaat, maar is zelf ook niet vrij van racistische ideeën over gekleurde medemensen. Hij doet zijn best geaccepteerd te worden, maar het lukt niet. Dit komt gedeeltelijk, omdat Ferdinand veel en anders denkt dan zijn landgenoten en daardoor niet begrepen wordt. Hij is niet alleen een vreemde voor de Weners, maar ook voor zijn mede-vluchtelingen.
Ferdinand gaat zwaar gebukt onder zijn oorlogservaringen en dat lijkt steeds erger te worden. Zijn zus Fatima, in het verhaal ook Seka (zusje) genoemd, is hij in de oorlog kwijtgeraakt en de herinneringen aan haar worden veelvuldiger. Dit wordt ook veroorzaakt door de manier waarop zij aan haar einde is gekomen. Regelmatig begrijpt Ferdinand anderen ook niet. Hij schrijft met een viltstift op muren, maar hij wordt wel aangesproken op het schrijven en niet op de tekst. Hij voert de vogels, maar wordt erop aangesproken dat daarmee ratten aangetrokken worden.
Dan moet hij een kist met een contrabas ophalen en ontmoet hij Reverend (Abraham George Washington), een Amerikaanse evangelist en musicus, en deze ontmoeting verandert zijn leven. Reverend reist door Europa om zijn boodschap te verkondigen. Reverend vormt een muziekgroep van Bosnische vluchtelingen met als doel via muziek mensen bij elkaar te brengen. Dan komt ook de accordeonist Cile bij de groep. Ook een vluchteling, maar hij stond in de oorlog aan de andere kant dan de anderen. Dit leidt tot onvrede bij Ferdinand en de rest van de groep.
Het einde van het verhaal laat de lezer onthutst achter, maar alles komt op dat moment wel samen.

Ludwig Bauer stelt zich in dit boek neutraal op en velt geen oordeel over de vluchtelingen, wat hun achtergrond ook is. Op een duidelijke manier geeft hij de situatie weer waarin vluchtelingen leven.
De schrijfstijl is pakkend, helder en veelzijdig, maar ook soms cynisch en humoristisch. Het verhaal ontwikkelt zich in een duidelijke richting en het is niet moeilijk je aandacht erbij te houden. Door het beeld dat geschetst wordt van Wenen en de gebeurtenissen daar, rijd je als het ware mee met de taxi en hoor je de muziek.

Het boek is in 2002 al uitgegeven en in mei 2017 verschenen in het Nederlands in een vertaling van Sanja Kregar. Het is het eerste boek van deze schrijver dat in Het Nederlands vertaald is en is uitgegeven bij Uitgeverij KLIN.
Ludwig Bauer is in 1941 in Sisak, Kroatië, geboren en heeft Slavistiek gestudeerd. Hij is vertaler van wetenschappelijk literatuur en fictie, schrijver van romans en kinderboeken en redacteur. Ook doceerde hij Slavistiek in Zagreb.
Bauer schreef veertien romans en dertien kinderboeken, waarvan er veel vertaald zijn, onder andere in het Slowaaks en Duits.