Vier generaties

“Ontaarde moeders” gaat over vier generaties vrouwen, die je geen van allen doorsnee kunt noemen. Centraal staat het moederschap, bij elk van de moeders is daar iets mis mee. Geen van hen is gelukkig met hun moederrol en ook met hun leven is van alles mis.
Het boek begint met een stuk over Bonnie, zij is in Nairobi om aan een nieuw boek te werken. Ze heeft haar dochter Maryemma bij haar man achtergelaten, omdat zij het niet aankon gebonden te zijn aan een kind en niet haar eigen gang te kunnen gaan. Haar man, Zwiers, is ook in Kenia, waar hij werkt bij opgravingen. Hij is archeoloog en zelden in Nederland. Maar als Maryemma 11 jaar is, neemt hij een baan aan in Sibculo om haar in Nederland naar een middelbare school te kunnen sturen. Bonnie is geboren in Sibculo en haar familie woont daar nog. Zij gaan logeren bij Meijken, de 18 jaar oudere zus van Bonnie, en haar man Gert Balm.
Meijken is 37 jaar geleden voor het laatst buiten geweest, op haar trouwdag. Sindsdien is zij binnengebleven, omdat Moeder gezegd heeft dat ze binnen moet blijven om commotie te voorkomen. Het enige wat zij doet is eten en zij is dan ook vreselijk dik. Met de komst van Zwiers en Maryemma verandert er veel en Meijken gaat naar buiten om Moeder op te zoeken.
Maryemma is opgegroeid zonder andere kinderen en met een wat wereldvreemde vader. Zij is dan ook een bijzonder kind dat in een soort droomwereld leeft.
Twee van de vrouwen leven met een groot geheim. Moet dat verborgen blijven of is het juist beter dat er openheid komt?
Aan het einde van het boek wordt duidelijk wat het geheim is, al zijn er in de loop van het verhaal zo veel aanwijzingen dat het niet als een verrassing komt.

“Ontaarde moeders” is een boek dat me niet echt kon boeien. Er wordt veel uitgeweid over allerlei zaken en is traag en regelmatig uitgesproken saai.
Ook het constante herhalen van bepaalde uitdrukkingen (bijvoorbeeld “baren en zogen”) werkt storend.
Het enige wat het boek nog enigszins aangenaam maakt, zijn de uitgesproken feministische denkbeelden van Bonnie en de manier waarop zij uitlegt waarom zij haar dochter bij de vader achtergelaten heeft en voor zichzelf heeft gekozen.

Renate Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954) startte midden jaren '70 samen met een vriendin het productiebedrijf Proburo, dat voor tijdschriften bijlagen verzorgde. Van 1977 tot 1982 publiceerde zij in Het Parool, Viva, Onkruid en Opzij (waarvan zij van 1982 tot 1987 redacteur was). Daarnaast was Renate Dorrestein in 1986 betrokken bij de oprichting van de Anna Bijns Stichting, die elke twee jaar de Anna Bijns Prijs uitlooft voor "de vrouwelijke stem in de letteren" en was zij ambassadeur van het feministische online tijdschrift LOVER.
Voor haar hele werk ontving zij in 1993 de Annie Romeinprijs, was genomineerd voor de Libris Literatuurprijs voor Een sterke man, ontving een nominatie voor de Publieksprijs met Een hart van steen en in 2002 een nominatie voor de AKO Literatuurprijs voor Zonder genade. Ook kreeg Dorrestein twee internationale nominaties.
Haar boek Want dit is mijn lichaam was in 1997 het boekenweekgeschenk van de CPNB.
Renate Dorrestein schreef tot nu toe bijna 40 boeken.