Nederland heeft zijn eigen Weeffout, maar dan beter

'Dit is het ziekste spelletje dat ik ooit heb gespeeld - maar ik kan ongelooflijk slecht tegen mijn verlies, dus ik ga niet dood. Dan weet je dat alvast.'
Zo begint Het kankerkampioenschap voor junioren, dat Edward van de Vendel schreef op basis van het verhaal van Roy Looman. Roy is nu twintig en hij lééft. Hij studeert Geneeskunde, wil oncoloog worden en is ambassadeur van KiKa. Hoe heerlijk is het om te weten dat de jongen die toen hij vijftien was met de ontdekking van een 'sjoelsteen' bij zijn sleutelbeen in een keer de wereld van de chemotherapie werd ingeslingerd, een toekomst heeft. En nee, het is dan ook niet het einde van het verhaal dat maakt dat je Het Kankerkampioenschap voor junioren uit móet lezen, als je er eenmaal aan bent begonnen.
Wat Roy - Max in het boek - meemaakt zou verboden moeten worden. Lymfeklierkanker op je vijftiende. Hier past een heel lelijk woord.
Maar hij is niet iemand die bij de pakken gaat neerzitten. Hij gaat er vol tegenaan, als een voetbalwedstrijd die hij gaat winnen, móet winnen. En hij wint!
Fantastisch, applaus. De beker, bier, slingers, feest en dan voort, naar een hogere klasse.
Dat is niet wat er gebeurt. Terwijl iedereen aan de rand van het speelveld staat te juichen, zakt Max in elkaar. Hij krijgt paniekaanvallen, wordt depressief en ja, hij is genezen, maar denkt nu pas echt dat hij dood zal gaan. De kanker heeft hem, gek genoeg, houvast gegeven. Een doel. Hij hoefde er ook niet alleen tegen te vechten. Iedereen, zelfs mensen die hij al lang was vergeten, moedigde hem aan. Was er voor hem. Maar bij wat hij zelf de 'tweede ziekte' noemt, staat hij er alleen voor. 'Ik heb nooit problemen dokter. Ik ben verslaafd aan geen problemen hebben' zegt Max als hij uiteindelijk toch hulp zoekt.
En dat is precies wat Het kankerkampioenschap voor junioren zo bijzonder maakt. Hier is geen sprake van een probleemboek. Het is een ontroerend, stevig, hoopvol, hard en zacht boek over een jongen die zijn weg zoekt in een wereld waarin alle zekerheden zijn weggevallen.
Edward van de Vendel schreef het naar een waar gebeurd verhaal. Maar in zinnen als een wonder en gedachten die van de pagina's af spatten, weet hij er een roman van te maken die de beker verdient. John Green schreef Een weeffout in onze sterren en maakte veel los. Nederland heeft nu zijn eigen weeffout. Maar dan beter.