Magycker 2? Kom maar op!

Soms heb je van de genres die je gewoon niet aanspreken. Fantasy is voor mij zo’n genre. Onder het nom ‘lezen uit je comfortzone’ heb ik dan toch De klauw, het eerste boek uit de Magycker-serie van Adrian Stone gelezen. En wat blijkt? Het boek heeft me verbaasd! In positieve zin. Stone beschrijft een spannend, avontuurlijk verhaal waarbij hij de link met de realiteit op een mooie manier legt.

De klauw start warrig. Stone gebruikt veel nieuwe namen en nieuwe begrippen en nieuwe eilanden, waardoor hij het onmogelijk maakt direct in het verhaal mee te gaan: niemand is bekend met deze omgeving. Gelukkig keert het tij vrij snel en raak je bekend met de draken, de Louteraars en de Magyckers. Stone vertelt het verhaal van Marit en Auric die zonder ouders op een eiland wonen. Wanneer de Magyckers binnenvallen, blijkt dat Auric meer kan dan de normale mens: hij kan spreuken na één keer onthouden en uitspreken. Vanaf dat moment openen de Magyckers de jacht op het duo. Gelukkig komt Aemen in beeld en hij neemt Marit en Auric mee. Marit en Auric lijken gered, maar niets blijkt minder waar.

Het hoge verhaaltempo zorgt ervoor de De klauw aantrekkelijk is, van begin tot eind. Stone confronteert je steeds weer met nieuwe gebeurtenissen, waardoor even ‘indommelen’ onmogelijk is. Elke keer wanneer de personages in rustiger vaarwater dreigen te komen, zorgt een verhaalelement wel weer voor een noodlottige wending. Daarbij weet Stone als geen ander de link tussen realiteit en fantasie te leggen. Door personages als Auric en Marit herkenbare eigenschappen te geven – zoals autistische trekjes en de kinderlijke onschuld van Auric – maakt hij ze begrijpelijk. Op die manier wordt het mogelijk de niet realistische wereld vol draken en magie iets aannemelijker te maken. Daarbij beschrijft hij voor ons herkenbare problematieken over macht, goed en kwaad. Ook al zijn deze onderwerpen overbeschreven, Stone belicht in De klauw deze thema’s vanuit een nieuw oogpunt en maakt daarmee het verhaal aantrekkelijk. Door vanuit verschillende personages te beschrijven, creëert Stone een bijzondere werkelijkheid: de lezer weet niet meer dan de personages op dát moment vertellen. Tegelijkertijd gunt hij de lezer naar mate het verhaal vordert een informatievoorsprong, iets wat spanning opwekt. Toch weet Stone ook voor de lezer lange tijd verborgen te houden wie er precies ‘goed’ of ‘fout’ is in het verhaal. Daarbij zorgt personage Aemen voor de meeste vraagtekens: wat is zijn rol in het verhaal? Stone weet het antwoord op perfecte wijze uit te stellen.

Helaas hebben het hoge verhaaltempo en de wisselingen tussen de personages ook een keerzij. Waar het verhaal lange tijd interessant is door het hoge tempo en de wisselingen, dreigt het op de meest actievolle momenten fragmentarisch en onvolledig te worden. Stone wisselt sneller van personages en slaat perioden in de tijd over, waardoor de draad in het verhaal vager wordt. Tijdens de gevechten op de (lucht)schepen volgen de gebeurtenissen elkaar zó snel op dat het verhaal minder aannemelijk wordt. Ook de talloze vluchtpogingen van Marit zorgen ervoor dat het verhaal kracht verliest.

Met diverse onverwachte, geslaagde en minder geslaagde plottwists nadert De klauw zijn einde. Waar de lezer vanaf het begin al weet dat dit deel slechts ‘het begin’ is, maakt Stone dit in de laatste hoofdstukken duidelijk. Veel lijntjes in het verhaal worden niet afgesloten en veel vragen blijven staan. Met personage ‘Valdana’ creëert Stone niet alleen spanning in De Klauw, hij zorgt er ook voor dat je nieuwsgierig wordt naar het volgende deel in de Magycker-serie. Kom maar op!