Psychologie light met een vleugje tuinieren

Het verhaal begint ontspannend in een heerlijke sfeer die tuinieren zelf ook daadwerkelijk schept. We leren Addy kennen als een tuinierster in hart en nieren die met regelmaat in gesprek raakt met haar nieuwe buurman Luc op de volkstuin. Door gebruik van flashbacks naar het verleden, zoals de periode in haar jeugd waar ze in contact kwam met het tuinieren, maar ook met flashbacks naar het nabije verleden, leert zowel de lezer als buurman Luc Addy steeds beter kennen.

Aanvankelijk waren er wat open gaten in het verhaal die mij spanning brachten. Ik vroeg me af hoe het huwelijk van Addy verlopen was en wat er allemaal gebeurd was in het verleden. Ook de rol van Luc riep vraagtekens bij me op. Het leek alsof hij mensen beter kende dan eigenlijk mogelijk kon zijn. En was het wel toeval dat Luc een volkstuin ver van zijn woonplaats had, en waarom koos Luc hiervoor? Ook naar de ontwikkeling tussen Addy en Luc was ik benieuwd, want zou er misschien een romance tussen die twee ontstaan? Stukje bij beetje werd de ontbrekende informatie ingevuld. Maar van een heuse opbouw van een spanningsboog was helaas geen sprake.

De roman heeft een psychologisch tintje. Buurman Luc analyseert aan de hand van de verhalen van Addy haar persoonlijkheid. Zij blijkt op haar beurt deze hulp wel te kunnen gebruiken, want ze heeft last van zogenoemde “wegtrekkers”. Als fervent lezer van psychologische romans houd ik van de beleving van de psychische problemen waarmee de hoofdpersoon te maken heeft. Dat ontbreekt bij dit boek helaas. Een enkele keer is te lezen dat Addy met haar notitieboekje op de volkstuin even vergeet wat ze moest doen, maar daar blijft de beleving van de “wegtrekkers” bij. We kunnen alleen lezen dat Addy ze bij zichzelf vaststelt, maar als lezer kunnen we dat niet zelf bij Addy vaststellen en daardoor ontbreekt het mij aan beleving en als gevolg daarvan ontbreekt het ook aan het gevoel van begrip en geloofwaardigheid van de problemen die Addy heeft.

Bij de eerste verhalen die Addy over haar jeugd vertelt zien we, mede door de uiteenzetting die Luc geeft, dat Addy een naïeve vrouw is die zich door anderen laat leiden. De nadruk in het verhaal ligt later bij de belevenissen in het recente verleden waarin Addy een half jaar op Stinsenhil werkte. En volgens Luc zouden deze ertoe hebben kunnen leiden dat het wel eens heel slecht met Addy had kunnen aflopen als ze er was blijven werken. Zelf heb ik deze belevenissen als weinig schokkend ervaren, omdat het naar mijn idee zo algemeen voor komt dat we er allemaal wel dagelijks mee te maken krijgen. Bovendien snap ik niet dat Addy met haar lange arbeidsverleden (nageteld 28 jaar bij een transportfirma) niet meer sociale ervaring met collega’s heeft opgedaan dat het half jaar Stinsenhil mentaal dergelijk diepe gevolgen voor haar heeft gehad.

Voor mijn gevoel wordt een groot deel van het verhaal gevuld door de dialogen tussen Addy en Luc. Misschien valt het ook wel mee, maar als ik aan ‘Open Slot’ denk dan zijn het wat mij betreft de terugkerende dialogen waar ik het eerst aan denk. Het waren voor mij stukken waar ik doorheen moest zwoegen en die ik niet prettig gelezen heb. Addy bleek continu in herhaling te vallen en er werd de hele tijd rond dezelfde brij gedraaid.

Halverwege het boek liet ik mijn oog nog eens gaan over de tekst op de achterzijde. Grotendeels komt deze overeen met het verhaal. Alleen de zin "Addy vraagt zich regelmatig af wat de zin is van haar bestaan" vond ik opmerkelijk, omdat ik tijdens het lezen niet de indruk had dat dit bij Addy een rol speelde.

Het duurde echt tot het slot - toepasselijk om dit zo te verwoorden - voordat ik wist welke kant het verhaal uit zou gaan. Het einde had ik niet aan zien komen en niet verwacht.

Over het algemeen heb ik Open Slot met plezier gelezen, maar ligt het niveau, in vergelijking met andere boeken die ik normaal lees, voor mijn gevoel te laag.