Goed idee, minder goede uitwerking

De militaire student Marcus wordt gevraagd om toe te treden tot SPAT, een geheim team van jonge spionnen. Dit avontuur eindigt echter al voor het goed en wel begonnen is. Wanneer Marcus de schoolregels aan zijn laars lapt, wordt hij namelijk naar een andere school gestuurd (PAC). Dit bevalt hem niets, want de helft van de leerlingen op het PAC heeft een beperking en tot overmaat van ramp mag hij ook geen deel meer uitmaken van SPAT. Toch komt Marcus middenin een undercover operatie terecht...

Het offer van de baobab heeft een aantal originele ideeën. Zo is het verfrissend dat de helden van dit verhaal (bijna) allemaal een beperking hebben. Vooral Victoria is overtuigend in haar rol als heldin mét beperking. Het boek draagt hiermee een belangrijke boodschap uit: Ook met een beperking kun je een belangrijke rol spelen. Daarnaast wordt er veel gebruik gemaakt van moderne spionage apparatuur door de jonge helden. Dit maakt het een eigentijds verhaal.

Het lijkt een spannend verhaal te worden, maar dit valt helaas tegen. Er worden (te) veel personages geïntroduceerd. Daardoor blijft er weinig ruimte over om deze personages goed neer te zetten, ze blijven oppervlakkig. De lezer leert de personages niet goed kennen en kan hierdoor tijdens het verhaal in de war raken wie wie is. Ook wordt de vaart uit het verhaal gehaald door overbodige informatie, zoals welke muzieknummers opstaan, en door onuitgewerkte lijnen, zoals dat Marcus een begenadigd freerunner is.

De lezer moet zich door het verhaal heen worstelen, maar op het eind wordt het dan toch nog spannend. Het boek eindigt met een cliffhanger die zeker nieuwsgierig maakt naar het volgende deel in deze serie. Deel twee heeft nu al een goede aanzet gekregen om een ontzettend spannend verhaal te worden. Hopelijk is daar de uitwerking beter dan bij dit eerste boek.