Ontroerend, soms grappig, maar bovenal verbazingwekkend

In dit boek geeft Joachim Meyerhoff goed weer hoe zijn leven bestaat uit verschillende werelden. Twee verschillende belevingsomgevingen waarin hij zijn leven leeft of toelaat dat het wordt geleefd door de omstandigheden. Hij voelt zichzelf niet, maar het is alsof hij naar zichzelf kijkt en dusdanig handelt. Zoals een toeschouwer van een acteur verwacht.
De auteur heeft zo een boeiende schrijfstijl, waardoor ik het boek in één keer uitgelezen heb en het genomineerd is om nog een keer gelezen te worden.
De aanwezige humor speelt in deze beslissing zonder meer een grote rol, zoals;
“Bij het afscheid sloeg ze me met zoveel geweld op mijn rug dat ik luid 'Au' riep, en daarna spuugde ze volgens een oud ritueel in de toneelwereld drie keer over mijn schouder en riep: 'Toitoitoi!'.
Eigenlijk spuug je niet echt, maar suggereer je het alleen door het geluid na te doen. Maar mijn grootmoeder hield niet van simuleren. Ze spoog de klodders als een lama over mijn schouder. Omdat ze kleiner was en niet goed mikte, vlogen er ontelbare spuugdeeltjes op mijn T-shirt.” Je zit dit gebeuren, terwijl je leest.

Door zijn openheid en eerlijkheid is het een prachtig verhaal geworden, doordrenkt met herinneringen aan zijn ouders en vooral zijn grootouders.
Vooral de genegenheid waarmee hij schrijft over zijn grootouders heeft me ontzettend ontroerd.
Zijn grootouders blijven voor hem ook na hun dood het meest aanwezig in zijn overdenkingen van deze tijd uit zijn leven.
De duidelijke manier van beschrijven zorgt er voor dat de lezer als het ware meekijkt door de ogen van de auteur, waardoor je heel dichtbij komt.
Zijn zinnen zijn kort en krachtig, maar soms wat langer als dat nodig is door de situatie of de aard van het karakter. De een is tenslotte niet de ander. De auteur heeft de vrijheid genomen om het verschil aan te geven.

De keuze voor de titel is voor mij heel vanzelfsprekend. Het betreft een regel uit de tekst van een theaterstuk van Werther. Omdat de hoofdpersoon om Werther te kunnen spelen (in het theater) de tweespalt in zichzelf accepteert. Daarover gaat het in het hele verhaal. Bovendien zijn er mogelijkheden die duidelijker worden voor de hoofdpersoon.
De auteur heeft me wederom ontroerd en verbaasd. Ik heb het boek ontzettend graag gelezen.