Het voelde als thuiskomen!

Veel van hetgeen ik las was voor mij herkenbaar. Mijn ouders trouwden en besloten in het ouderlijk huis van mijn moeder te gaan wonen, omdat mijn oma hulpbehoevend was en er nog een aantal kinderen thuis woonden.
Daarom groeiden mijn twee zussen en ikzelf op in een groot gezin. Niet direct ons eigen gezin maar zo voelde het wel.
Ook ik heb vele verhalen gehoord over ‘vroeger’ en ben nog steeds dankbaar dat ik ze heb mogen aanhoren. Nu waarder ik dat nog meer dan in de tijd dat ik jonger was.

Ondanks dat dit feiten, interviews en vertellingen zijn uit het noorden van Nederland en ikzelf uit het zuiden kom, lijkt het op thuis komen!
Goed dat zowel de familie Borger als de familie Terpstra zo uitgebreid aan het woord kan komen met voor elk kind een eigen hoofdstuk, begeleid door anekdotes, onbetaalbare foto’s en feiten die steeds in een ander lettertype gedrukt zijn.

Het geheel is een aansporing voor iedereen om zoveel mogelijk te gaan navragen over het verleden; hoe het er aan toeging bij ouders en grootouders en vooral waarom dat zo was. Als je niet wilt vragen zul je het nooit te weten komen; soms wil men er ook niet over vertellen. Maar ben je bewust van het feit dat een tijd zal aanbreken waarin er niemand meer over is om het aan te vragen.

Anita Terpstra heeft een prettige schrijfstijl waardoor het boek lekker leest. Wat ik las voelde aan als natuurlijk, eerlijk en respectvol voor de andere generaties. Het was ook confronterend om te lezen hoe verschillend families kunnen zijn; ook dat was een herkenbare bevestiging voor mijzelf.

Anita Terpstra gunt met Het huis vol de lezer een kijkje in de naoorlogse gezinnen in Nederland en bovendien een kijkje in het verleden van de lezer zelf als die er voor open wil staan. Er zijn geen achterliggende verwijten te vinden maar slechts prikkelingen en oproepen tot aandacht voor de andere generaties.
Het huis vol heeft me ontroerd!