IJzingwekkend, indrukwekkend en mooi tegelijk!

Pas door het lezen van Mijn naam is Marytė werd ik me bewust van de Wolfskinderen die op zoek waren naar eten en kleding in het naoorlogse Oost-Pruisen en Litouwen. Eerder had ik niet van hun bestaan gehoord. Het speelde zich waarschijnlijk niet dicht genoeg bij Nederland af om er over te horen en het lijkt er op dat veel van de toenmalige Wolfskinderen er ook niet over hebben willen vertellen.
Het is niet echt iets waar de betreffende gemeenschap met trots op terug kan kijken. Schaamte zou een beter woord zijn in dit verband.

"Dood alle Duitsers en ook hun kinderen. Er zijn geen onschuldige Duitsers. Pak hun bezittingen, pak hun vrouwen. Dat is je recht, dat is je buit."
Je leest over zelfdoding van hele gezinnen en over vrouwen die zichzelf en hun dochters insmeren met mest zodat een verkrachter er wel twee keer over nadenkt om deze vrouwen te misbruiken.
De haat voor de Duitsters is alom en onvoorstelbaar groot. Tegen deze achtergrond vertrekt een meisje op zoek naar een toekomst.

Op ontroerend nuchtere wijze beschijft de auteur het leven van Marytė, die eigenlijk Renate heet en haar familieleden. Vooral niet laten weten dat je uit Duitsland afkomstig bent, want dat zou een gewisse dood betekenen. Renate krijgt een Litouwse naam, het is er bij haar ingestampt: Mijn naam is Marytė! Hoe ze hebben moeten afzien en hun trots overboord hebben moeten zetten, puur en alleen om te kunnen overleven. De honger is zo enorm dat zelfs de knoppen van de lindebomen gegeten worden. Renate gaat haar broertjes achterna naar Litouwen en wordt Marytė.
Lees en huiver!