Met een lach en een traan; realistisch en leerzaam

Hoe het begon …

Vol goede moed begon hij die avond aan zijn eerste echte nachtdienst op de verloskamers. Een net iets te jonge dokter in een net iets te ruime witte doktersjas.

Nog voor de daadwerkelijke opleidingsjaren tot medisch specialist voelde Erik al dat de operatiekamer een van zijn favoriete werkplekken zou gaan worden.

‘Gynaecologen zijn niet heel slimme mensen! Twaalf jaar studeren op zo’n klein gaatje. En ze zeggen ook van die domme dingen. Komt u even naar de echo kijken? Sorry, ik zit net even naar de foto’s te luisteren.’

Wijze woorden van cabaretier Youp van ’t Hek.

Erik zegt hierover: ‘Gelijk heeft hij natuurlijk wel. Maar naast de veelzijdigheid van wat er allemaal op medisch vlak rond dit kleine gaatje kan gebeuren, is de communicatie een wezenlijk onderdeel van het vak vrouwenarts. Meer dan bij menig ander specialisme.’

Een afbeelding van een naakte vrouw die op haar knieën zit en boekdelen spreekt, is links bovenaan de cover afgedrukt in zachtroze. Deze cover is al eens gebruikt voor Erik zijn proefschrift; Nienke zijn petekind, toen elf jaar, is hier verantwoordelijk voor. De deels geopende deur naar de spreekkamer van de vrouwenarts laat zien waar deze verhalenbundel overgaat. Gyn & Ongyn wordt in het boek uitgelegd.

In twintig korte hoofdstukken, die allemaal een passende titel hebben, neemt Erik ons mee voor een kijkje achter de deur van zijn spreekkamer. De gesprekken die hier gevoerd worden gaan over geboorte, onvrijwillig kinderloos zijn, slechte diagnose en vooruitzichten met de dood tot gevolg en de ‘gewone’ kwaaltjes waarvoor Erik een oplossing weet en het leven weer aangenamer wordt. Hij wisselt blijheid, hilariteit en tragische gebeurtenissen af.

Op beeldende wijze vertelt hij anekdotes; zowel van in zijn spreekkamer als tijdens zijn opleiding. In eenvoudige bewoording weet hij de lezer te overtuigen dat praten over seks niet gek is, vervelende klachten en ongemakken voor hem dagelijks werk zijn. De moeilijke gesprekken grijpen hem nog steeds aan; zijn meeleven en emoties zijn duidelijk voelbaar.

Erik veroordeelt niet; hij toont begrip en biedt een luisterend oor. Hij neemt met gemak het taalgebruik van zijn patiënte over.
In de epiloog verwoordt Erik met een merkbare krop in zijn keel, de levensles die hij heeft geleerd van de complicaties die kunnen optreden tijdens een geboorte; een belangrijke levensles die tot op de dag van vandaag een les voor de levenden is gebleven.

De auteur hoopt dat deze bundel zal bijdragen aan het bespreekbaar maken van medische zaken waar nog steeds een taboe op rust.

Erik schrijft ‘Ik ben dan niet heel slim, luisteren kan ik heel goed.’

Erik heeft zijn ‘kindje’ met terechte trots aan de wereld getoond; leerzame, realistische met humor geschreven verhalen tussen geboorte en dood vanuit de visie en ervaring van een gynaecoloog.