De waanzin van verdriet

In dit boek ontmoeten we Charlotte. Zij heeft pas haar baby Dolores verloren en lijkt hier maar moeilijk mee om te kunnen gaan. Haar verdriet lijkt haar tot waanzin te drijven en langzaam glijdt ze steeds verder weg.

“Het kon niet uitblijven: mijn onbevredigde moederziel werd hopeloos verliefd op het idee van een Dolores” (p20)

Haar wens van het terugkrijgen van haar Dolores, van haar perfecte baby, neemt steeds drastischere vormen aan. Op eigenaardige wijze probeert ze uit man en macht hier vorm aan te geven. Van de oude Charlotte lijkt steeds minder over te zijn als de waanzin haar compleet tot haar bezit maakt.

In Dolores Dolly Poppedijn draait alles om de van verdriet tot waanzin gedreven Charlotte. Van haar als persoon weten we eigenlijk alleen maar dat ze haar kindje verloren is en dat dit haar onmenselijk veel verdriet brengt, teveel om voor haar mee om te gaan. Vrijwel elke ouder zal empathie voor haar gaan voelen, al zal een deel zich ook afvragen hoe het haar tot dergelijke extremen kan laten gaan.
Jammer dat we van haar niet meer te weten komen zodat daardoor nog meer in haar te kunnen verplaatsen. Nu blijft het voor veel lezers een verhaal waarmee ze zich minder kunnen identificeren en staat het verhaal te ver van hen af.

Van Thomas zijn schrijfstijl moet je houden. Het is in dit boek een haast poëtische flow waar je als lezer in terecht komt. Wel gaat dit soms wat te snel, zeker op het einde, waardoor het ook wat moeilijk te volgen kan zijn. Het is echter wel erg bijzonder en uniek en met een uitermate sterk inlevingsvermogen geschreven.
Thomas weet de lezer te pakken, zowel met deze flow, als met zijn zeer gedetailleerde beschrijvingen van beide emoties en gebeurtenissen. Aan alles wordt gedacht om de lezer in een bepaalde staat te brengen als ware het verhaal de werkelijkheid betrof.
Thomas vond een afwisseling van het eigenlijke verhaal in de vorm van gedichtjes. In deze was dit meer een afleiding dan dat het toegevoegde waarde had. Echter voor een aparte dichtbundel van zijn hand houd ik me van harte aanbevolen. Hoewel hier niet geheel op zijn plek, heeft Thomas laten zien dat hij in gedichten ook zeer zeker een gruwel kan laten plaatsvinden.

Het thema kindersterfte, en wat het met je doet, is vanwege het neerslachtige en gruwelijke karakter, iets wat nogal eens gemeden wordt. Onterecht, want ook deze emoties, deze gebeurtenissen bieden een prima podium voor een boek. Thomas weet dit taboe te doorbreken op een wel erg ludieke wijze, waarvan gehoopt mag worden dat er nu meerdere, wellicht minder ludieke, zullen volgen.

Thomas liep al een tijd met dit verhaal rond in zijn hoofd, wist hij te vertellen tijdens een lezing van hem op 6 juni 2019 in de bibliotheek in Hengelo waar ik bij mocht zijn. Volgens hem was dit, als geschenk tijdens de spannende boekenweken, het meest geschikte moment om dit verhaal aan een groot publiek te brengen.

Dolores is een verhaal niet voor iedereen. Dit is begrijpelijk en Thomas zelf is hier in meerdere lezingen en interviews zelf ook al erg duidelijk geweest. Voor hen die zijn schrijfstijl kunnen waarderen, en die een dergelijk thema aankunnen, is dit boekje zeker de moeite waard.

Thomas verdient met zijn Dolores Dolly Poppedijn van mij 3,5 ster (afgerond naar 4 sterren). Het heeft enkele nadelen (3 sterren) maar is het zeker een boekje wat ik kan aanraden vanwege het unieke karakter, de kwalitatieve, gedetailleerde en bijzondere schrijfstijl en het ludieke thema waar wat mij betreft wel vaker de aandacht aan geschonken mag worden.