Ik moet toegeven dat de term “literaire thriller” op de cover me wat angst inboezemt, want uit ervaring is gebleken dat dit subgerne me meestal niet bevalt. Ergens las ik dat de schrijfster zelf de term psychologische thriller in de mond nam. En dat is achteraf beschouwd een vlag die de lading absoluut dekt, want de drijfveer van het verhaal speelt zich volledig in het hoofd van het hoofdpersonage af.

Dat hoofdpersonage, Sabine, is een jonge, onzekere, alleenstaande vrouw, die net haar eerste stappen terug in de maatschappij zet nadat ze een zware depressie achter de rug heeft. De aankondiging van een schoolreünie drijft haar gedachten terug naar die tijd, en meer bepaald naar Isabel. In de lagere school waren ze de beste vriendinnen, maar daarna verwaterde hun vriendschap. Meer nog Sabine werd slachtoffer nummer 1 van de pesterijen van Isabel en haar aanhang.
Op een dag verdween de ondertussen vijftienjarige Isabel, en tot op heden werd er van haar niets meer vernomen. Sabine weet zich van die dagen zo goed als niets meer te herinneren, maar haar dromen lijken haar te vertellen dat ze meer weet dan ze beseft. De zoektocht naar haar herinneringen uit die tijd vormen de rode draad van dit boek.

Tot mijn verbazing stel ik vast dat het boek mij van bij de eerste bladzijden boeit. Het is zelfs intrigerend. De schrijfster heeft het verhaal mooi opgebouwd en stukje bij beetje komt het volledige plaatje te voorschijn. Ook wordt de gevoelswereld van Sabine; haar overwinningen, nederlagen, twijfels en frustratie zeer treffend beschreven. En dit zorgt ervoor dat de lezer zich makkelijk kan vereenzelvigen met het hoofdpersonage. Vakwerk dus, dat door Crimezone in 2004 bekroond werd met de Zilveren vingerafdruk voor het beste boek van dat jaar.

Simone van der Vlugt is met dit debuut echter niet aan haar proefstuk toe, want ze heeft al een aantal jeugdboeken op haar naam staan, maar het is haar eerste boek voor volwassenen. Haar achtergrond kan ze toch niet volledig verloochenen, want ook hier gebruikt ze veelvuldig korte zinnen. Toch wel een kenmerk van jeugdliteratuur. Maar storen doet het absoluut niet. Ze zorgen er eerder voor dat je vlot door het verhaal leest.

Dit is zonder twijfel het beste boek dat onder de noemer “literaire thriller” verscheen dat ik las. Alleen vond ik het jammer dat ik de oplossing van het mysterie vrij vlug door had. Had ik enkel geluk? Of was deze oplossing toch niet voldoende weggewerkt voor een volwassene? Wie zal het zeggen, maar eigenlijk maakt het niet uit want het is en blijft een goed boek.