Eenvoudig, maar spannend

Luchthaven JFK in New York. Jonathan Lempereur probeert met zijn ene hand een dienblad met daarop een volle theepot en een broodje in evenwicht te houden, terwijl hij met zijn andere zijn bellende smartphone uit zijn zak vist. Madeline Greene tikt geconcentreerd een bericht in op haar smartphone terwijl ze zich naar de vertrekhal haast... Ze botsen vol op elkaar! Dienblad, theepot broodje en telefoons kletteren tegen de grond. Bij allebei is de eerste reactie woede, maar Madeline is zo gehaast dat er amper tijd is om elkaar uit te schelden. Ze scharrelen hun spullen bij elkaar en gaan huns weegs.
Thuis − hij in zijn restaurant in San Francisco en zij in haar bloemenwinkel in Parijs − stellen ze vast dat ze elkaars smartphone hebben meegenomen. Ze spreken af de telefoons terug te zenden, maar kunnen hun nieuwsgierigheid niet bedwingen om eerst wat rond te neuzen in de vele foto-, tekst- en mailbestanden. Ze doen een verbijsterende ontdekking: ze hebben allebei een band met een dramatische gebeurtenis uit het verleden. Een gebeurtenis, waarvan ze allebei dachten dat ze voorgoed in de vergeetput stak...

Guillaume Musso behoort tot de bestverkopende thrillerauteurs van Frankrijk. Zijn boeken worden in meer dan dertig landen uitgegeven en halen een miljoenenoplage. Dat is niet verwonderlijk, want Musso schrijft 'gemakkelijke' thrillers.

Dat geldt ook voor Bericht uit Parijs. Het is goed geschreven zonder al te veel literair franje of taalkundige acrobatieën. Het verhaal wordt erg filmisch verteld zodat de lezer zijn eigen fantasie amper moet aanspreken om zich het verhaal voor de geest te kunnen halen. De opbouw is duidelijk planmatig en perfect chronologisch, er zijn weinig of geen subplots of secundaire verhaallijnen die in het oog moeten gehouden worden, het aantal personages is uitermate beperkt (lijstje aanleggen is niet nodig), en van diepgaande psychologische analyses blijft de lezer ook gespaard. Kortom: verstand op nul en lezen maar...

De eerste helft van het verhaal kabbelt maar wat aan. Het is prettig om te lezen, en de telefonische kibbelpartijen tussen Madeline en Jonathan zijn soms spitsvondig en humorvol, maar veel gebeurt er niet. Storend − en nefast voor de geloofwaardigheid − zijn de al te toevallige toevalligheden die de auteur, volgens het deus ex machina procedé, gebruikt om zijn verhaal in de gewenste richting te duwen. Paswoorden worden met verbazend gemak gevonden, personages komen elkaar als vanzelf tegen, en doen soms de meest onnatuurlijke uitspraken op de meest ongewone of ongepaste momenten, allemaal om "iets" toch maar verteld te krijgen, zodat je je als lezer bijna beledigd voelt omwille van zoveel betutteling.
Maar halverwege het boek ontploft de bom, en vanaf dan toont Musso wat hij echt in zijn mars heeft: hij weet hoe hij spanning moet creëren! Het verhaal krijgt plots snelheid, en het verhaal eindigt in een race tegen de klok waar geen einde aan schijnt te komen en waarin de spanning stijgt, en stijgt, en stijgt...

Al bij al is Bericht uit Parijs een goed voorbeeld van ontspannende spanning. Een eenvoudig, zij het af en toe lichtjes bij de haren getrokken verhaal, zonder veel poespas verteld, waarbij de lezer net niet uitdrukkelijk gevraagd wordt een en ander door te vingers te zien. Maar het is de ingenieus opgebouwde spanning die het boek drijvende houdt.

Erg halleluja klinkt dit allemaal niet, en je kunt bijna niet anders dan je afvragen hoe Musso dan toch een van de bestverkopende auteurs van Frankrijk kan zijn. Wellicht omdat Baantjer dat in Nederland ook is, of Pieter Aspe in Vlaanderen.