Je kan niet zeggen dat dit boek niet goed geschreven is. Integendeel zelfs, want de taal die Sally Hinchcliffe hanteert is zwierig, heel vlot, duidelijk en gevat.
Je kan ook niet zeggen dat het geen goed verhaal is. Integendeel zelfs, de hele plot is echt knap opgebouwd, de hoofdpersonages zijn geloofwaardig, het hele verhaal heeft alles om de spanning erin te houden. En het einde is nog heel verrassend ook.
En toch... Het heeft mij veel inspanning gekost om dit boek helemaal uit te lezen. Waaraan dit ligt? Ik kan er niet precies de vinger op leggen. Misschien ligt het aan het hoogdpersonage, een wat seutige jonge vrouw die urenlang achter een boom kan liggen om toch maar enkele seconden een bepaalde vogel in het vizier van haar verrekijker te krijgen. Nou ja, ieder zijn hobby, maar de ellenlange uitweidingen over deze bezigheid en het veelvuldig gebruik van flashbacks (die dikwijls weinig of niks ter zake doen) maken dat het verhaal zich heel traag afwikkelt.
Ik heb dus een dubbel gevoel bij dit boek. Aan de ene kant is er het sterke verhaal en de prachtige taal waarin het is neergezet, maar aan de andere kant staat daar een heel traag, soms zelfs zeurderig verloop tegenover. Ik geef daarom de middelste score aan dit boek: drie sterren.