Lezersrecensie
Altijd maar de liefde....zucht
Altijd maar de liefde...., zucht.....
Hoofdrolspelers zijn Amelia Evans, een grote, rijke onafhankelijke vrouw, haar echtgenoot met een criminele inborst Marvin Macy en haar soort van neef en bultenaar Lymon Willis. Lymons moeder was een halfzus van Amelia’s moeder.
Een armelijk dorp ergens in het zuiden van Amerika, jaren 30 of 40, 20e eeuw. Amelia is een zelfstandige vrouw met een winkel en een café, die niet mooi maar wel beresterk en kan werken als tien paarden. Zij valt voor de verkeerde mannen. Nou, misschien niet voor de verkeerde mannen maar mannen die niet bij haar passen. Of eigenlijk is het nog anders: de liefde laat zich niet dwingen. Marvin houdt van haar maar Amelia schrikt zich rot van de seks, stompt hem in het gezicht en stuurt hem weg. Hij had wel al een slechte inborst maar haar afwijzing doet hem in zijn oude criminele gedrag vervallen. De liefde kan namelijk wel verheffen; dat deed zij bij Marvin in ieder geval wel.
Als de bultenaar Lymon zijn intrede doet, is Amelia op slag aan hem verknocht. Hij is haar soulmate en hij laat het zich heerlijk aanleunen. Alles gaat goed: liefde, zaken, het hele dorp, tot het noodlot toeslaat in het personage van Marvin, die terugkeert uit de gevangenis naar het dorp om genoegdoening te krijgen. Lymon wordt op slag ‘verliefd’ op hem en zij spannen samen tegen Amelia. De een houdt van de ander maar de ander niet van de een maar van nog een ander. Je ziet het voor je: mensen die achter een ander aanlopen maar niet achter degene die op hen is. Tragischer kan het bijna niet zijn.
Het is een mooi geschreven novelle of korte roman van McCullers. Ik ben niet van al haar werk onder de indruk. Het mooist vind ik nog altijd De bruiloft; ik geloof dat dat tegenwoordig anders heet. Het hart is een eenzame jager vond ik bij vlagen geweldig, maar te lang en op sommige plekken te sentimenteel. Nauwelijks te pruimen vond ik De klok zonder wijzers. Maar dit tragische liefdesverhaal dat beslag legt op heel het dorp, krijgt haast een iconische reikwijdte. Het is niet alleen tragisch, het is intens tragisch, het is excessief tragisch. Ik moest hier en daar denken aan verhalen van Annie Proulx en vooral aan Brokeback Mountain, een excessief tragisch liefdesverhaal.
Het verhaal eindigt met de ballade die gezongen wordt in een werkploeg van gevangen, die aan elkaar geketend zijn. Als dat geen symboliek is dan weet ik niet meer.
De stijl is rustig, helder en strak met prachtige beschouwingen ertussen over de liefde en de twee rollen in de liefde: geliefde en beminde. Hier past een een ietwat ironische alwetende verteller - ik zou bijna roepen: daar is hij weer, omdat ik die alwetende verteller nogal nadrukkelijk in mijn leesboeken ben tegengekomen, de laatste tijd -. Hier is die alwetende verteller prima op zijn plaats: ‘Nu moeten we een tijd overslaan. Want de volgende vier jaren lijken erg op elkaar.’ (1983: 30)
Je weet al vanaf het begin dat dit verhaal geen happy ending krijgt. Dat is dus ook geen spoiler. Het verhaal wordt achteraf verteld. Je begint te lezen aan het einde van de love story.
Ik kan me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat dit verhaal wel een beetje lijkt op dat van McCullers zelf: niet heel gelukkig in de liefde. Dat doet echter niet terzake.
Overigens sloot ik Amelia direct in mijn hart: zo’n vrouw wil ik best zijn, zonder de vernietigende ludduvuddu natuurlijk.
Ik vind soms McCullers aan de sentimentele kant - Het hart is een eenzame jager - , soms aan de moralistische kant - De klok zonder wijzers -.
Haar mooiste boek vind ik nog altijd De bruiloft, een coming-of-age-verhaal. Ik moet eerlijk toegeven dat dat genre het altijd goed doet bij mij.
Ik geef een citaat dat me diep trof.
Zegt de alwetende verteller tegen de lezer:
‘Kortom, het is een feit dat velen diep in hun hart de staat van beminde ondraaglijk vinden. De beminde vreest en haat de minnaar en daar is alle reden voor. Want de minnaar is er steeds op uit zijn beminde met huid en haar te bezitten. De minnaar eist iedere mogelijke relatie met de beminde op, ook al bezorgt deze ervaring hem alleen maar verdriet (ib.: 33).
Vier sterren, met glans!
Buddy read met Tea, Gigi en Nathalie B
Hoofdrolspelers zijn Amelia Evans, een grote, rijke onafhankelijke vrouw, haar echtgenoot met een criminele inborst Marvin Macy en haar soort van neef en bultenaar Lymon Willis. Lymons moeder was een halfzus van Amelia’s moeder.
Een armelijk dorp ergens in het zuiden van Amerika, jaren 30 of 40, 20e eeuw. Amelia is een zelfstandige vrouw met een winkel en een café, die niet mooi maar wel beresterk en kan werken als tien paarden. Zij valt voor de verkeerde mannen. Nou, misschien niet voor de verkeerde mannen maar mannen die niet bij haar passen. Of eigenlijk is het nog anders: de liefde laat zich niet dwingen. Marvin houdt van haar maar Amelia schrikt zich rot van de seks, stompt hem in het gezicht en stuurt hem weg. Hij had wel al een slechte inborst maar haar afwijzing doet hem in zijn oude criminele gedrag vervallen. De liefde kan namelijk wel verheffen; dat deed zij bij Marvin in ieder geval wel.
Als de bultenaar Lymon zijn intrede doet, is Amelia op slag aan hem verknocht. Hij is haar soulmate en hij laat het zich heerlijk aanleunen. Alles gaat goed: liefde, zaken, het hele dorp, tot het noodlot toeslaat in het personage van Marvin, die terugkeert uit de gevangenis naar het dorp om genoegdoening te krijgen. Lymon wordt op slag ‘verliefd’ op hem en zij spannen samen tegen Amelia. De een houdt van de ander maar de ander niet van de een maar van nog een ander. Je ziet het voor je: mensen die achter een ander aanlopen maar niet achter degene die op hen is. Tragischer kan het bijna niet zijn.
Het is een mooi geschreven novelle of korte roman van McCullers. Ik ben niet van al haar werk onder de indruk. Het mooist vind ik nog altijd De bruiloft; ik geloof dat dat tegenwoordig anders heet. Het hart is een eenzame jager vond ik bij vlagen geweldig, maar te lang en op sommige plekken te sentimenteel. Nauwelijks te pruimen vond ik De klok zonder wijzers. Maar dit tragische liefdesverhaal dat beslag legt op heel het dorp, krijgt haast een iconische reikwijdte. Het is niet alleen tragisch, het is intens tragisch, het is excessief tragisch. Ik moest hier en daar denken aan verhalen van Annie Proulx en vooral aan Brokeback Mountain, een excessief tragisch liefdesverhaal.
Het verhaal eindigt met de ballade die gezongen wordt in een werkploeg van gevangen, die aan elkaar geketend zijn. Als dat geen symboliek is dan weet ik niet meer.
De stijl is rustig, helder en strak met prachtige beschouwingen ertussen over de liefde en de twee rollen in de liefde: geliefde en beminde. Hier past een een ietwat ironische alwetende verteller - ik zou bijna roepen: daar is hij weer, omdat ik die alwetende verteller nogal nadrukkelijk in mijn leesboeken ben tegengekomen, de laatste tijd -. Hier is die alwetende verteller prima op zijn plaats: ‘Nu moeten we een tijd overslaan. Want de volgende vier jaren lijken erg op elkaar.’ (1983: 30)
Je weet al vanaf het begin dat dit verhaal geen happy ending krijgt. Dat is dus ook geen spoiler. Het verhaal wordt achteraf verteld. Je begint te lezen aan het einde van de love story.
Ik kan me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat dit verhaal wel een beetje lijkt op dat van McCullers zelf: niet heel gelukkig in de liefde. Dat doet echter niet terzake.
Overigens sloot ik Amelia direct in mijn hart: zo’n vrouw wil ik best zijn, zonder de vernietigende ludduvuddu natuurlijk.
Ik vind soms McCullers aan de sentimentele kant - Het hart is een eenzame jager - , soms aan de moralistische kant - De klok zonder wijzers -.
Haar mooiste boek vind ik nog altijd De bruiloft, een coming-of-age-verhaal. Ik moet eerlijk toegeven dat dat genre het altijd goed doet bij mij.
Ik geef een citaat dat me diep trof.
Zegt de alwetende verteller tegen de lezer:
‘Kortom, het is een feit dat velen diep in hun hart de staat van beminde ondraaglijk vinden. De beminde vreest en haat de minnaar en daar is alle reden voor. Want de minnaar is er steeds op uit zijn beminde met huid en haar te bezitten. De minnaar eist iedere mogelijke relatie met de beminde op, ook al bezorgt deze ervaring hem alleen maar verdriet (ib.: 33).
Vier sterren, met glans!
Buddy read met Tea, Gigi en Nathalie B
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Roosje de Vries
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
