Less is more

Ze weten niet wat ze doen, wel ik wist niet goed wat ik moest doen met de beoordeling en recensie van dit boek.
Het verhaal met héél veel thema's is danig uitgebreid dat ik me er toch wat doorheen heb moeten worstelen. Het begin van het verhaal – de ontmoeting van Joe en Alina en het begin van hun relatie tot de geboorte van hun zoon en de ongenoegens die zich beginnen voordoen – vond ik prachtig geschreven. Prachtig hoe duidelijk je voelt hoe dit koppel elkaar kwijtraakt in de relatie door de vele onderlinge (culturele) verschillen. Ik vond het treffend hoe Jussi Valtonen Joe aan de hand van het Harvard syndroom omschrijft (“Voor iemand die te hoog is opgeleid, is het leven een aaneenschakeling van teleurstellingen, gekenmerkt door het onbestemde gevoel dat de toekomst toch niet bracht wat hij moest brengen, dat de rest van de wereld hun voortdurend iets verschuldigd was').
Hoewel ik toch van het verhaal genoten heb – wauw, wat een thema's :dierenproeven, de strijd tegen de medische tijdschriften, cultuurverschillen (ja, ze laten hun kind echt buiten slapen in Finland :-) ), … – vond ik het een te moeilijk boek om vlot te kunnen lezen en er dus echt van de kunnen genieten.
Naar mijn gevoel wil Jussi Valtonen te veel ineens in het boek naar voor brengen, waardoor heel veel ook onafgewerkt is vind ik en dat maakt dat ik met een knoop blijf zitten in mijn maag en een 'goed geprobeerd, maar net niet gelukt'-omschrijving.
Spijtig want ik denk dat hij wel psychologisch een zeer sterke schrijver is. In dit geval less is soms echt wel more. Sorry toch een beetje met een dubbel gevoel krijgt 'Ze weten niet wat ze doen' maar een 2 sterren van me.