Stigmatiserend en eenzijdig

Ik irriteerde me eigenlijk al gelijk aan het begin van dit boek. De laatste drie hoofdstukken geven een nuance aan het verhaal, maar over het algemeen is het te generaliserend. Ook zit er weinig rode draad door het verhaal. De korte hoofdstukken hebben allemaal wel met introverte mensen te maken, maar het gaat nergens naartoe, het bouwt niets op, het centraliseert zich om niets. Andere dingen die me irriteerden:


- Introverte mensen zijn beter dan extroverte mensen. Dembling zegt dat dit niet zo is maar dat gevoel vloeit wel door het boek heen.
- Het is nogal populair wetenschappelijk geschreven. De research is magertjes en de oneliners niet van de lucht. Dat werd me al snel iets te veel.
- Erg Amerika-geörienteerd, niet zo verbazingwekkend, maar alsnog ergerlijk.
- Alle introverte mensen worden over één kam geschoren. Ze probeert het niet te doen, maar het gebeurt toch erg.
- De slechte eigenschappen van de introverte mensen worden vergoelijkt. Er zijn negatieve dingen maar deze worden goedgepraat en tot iets positiefs gemaakt.
- Er wordt gesuggereerd dat introverte mensen meer zelfzuchting en minder altruïstisch moeten zijn terwijl ik dat juist goede eigenschappen vind.
- Ook wordt er gesuggereerd dat in plaats van eerlijk te zijn, we moeten liegen en smoesjes moeten bedenken om ergens onderuit te komen.


Als ik dit boek vergelijk met Susain Cains Quiet is dit echt een slecht boek. Te weinig onderzocht, te willekeurig, te persoonlijk. Een makkelijk boek, veel makkelijker dan Cains, maar geen goed, informatief boek over introverte mensen. Cain opent deuren, Dembling loopt door open deuren heen.