Perfectie

The Noise of Time leek op exact het juiste moment te arriveren in mijn leven. Niet alleen klopte alles in het verhaal zelf, het verhaal klopte ook met mij. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Na het lezen was ik even helemaal stil en de wereld was opeens helemaal duidelijk, er gingen luikjes in mijn hart open en een orkest zwol in mij aan. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek, ik was vergeten dat boeken ook zó konden zijn. Ik liet geen traan ik was verbluft. Het voelde allemaal heel erg als Psalm 98: Rivieren klappen in hun handen, de bergen jubelen het uit. Nu weten jullie nog steeds niets over het verhaal, maar dan moet je het maar zelf lezen.