Duimpje omhoog

Een treinreis van Utrecht naar Middelburg, en ook weer terug. Vol goede moed begon ik al voor de trein van het perron wegreed in Meisje van glas. De schrijfstijl was wel even wennen, er komen in de eerste hoofdstukken nogal wat clichématige metaforen in voor. Toen ik in Rotterdam moest overstappen had ik eigenlijk niet zoveel zin meer, het verhaal pakte me niet echt. Toch pakte ik toen de trein station Dordrecht naderde het boek weer op, er waren geen gesprekken af te luisteren, er zat wel een hond in de trein, maar weinig mensen. Bij Krabbendijke kwam ik erachter dat dit boek uit meerdere delen bestond en met hernieuwde kracht begon ik aan deel II. Vanaf daar wilde ik eigenlijk niet meer stoppen met lezen. Gelukkig duurde de afspraak in Middelburg niet zo lang en terwijl het Zeeuwse landschap ongezien mijn treinraampje voorbij deinsde zat ik volledig in dit boek. Bij Gouda had ik hem uit en wat was het een belevenis. Als ik je het plot uit zou leggen zou je niet snappen dat dit een leuk, spannend en intrigerend boek was, maar dat was het wel. Het verbaast me dat het maar 250 pagina's beslaat, ik heb het idee dat ik hele familiegeschiedenissen heb gelezen. Knap gedaan! Treintje uit, petje af.