Taai verhaal, mooi beschreven

Blij dat ik deze uit heb. Ik ben niet eens zo ontevreden maar het was toch een zware dobber. Op het begin was het vooral het lastige taalgebruik maar later veranderde dat naar het saaiige verhaal.


Het taalgebruik was weer even wennen. Ik lees vrij veel Engels en niet alleen maar Jill Mansell en toch moet ik er altijd even wat langer inkomen. Maar ik was blij verrast door de poëtische zinnen van Fitzgerald, wat ik ook zo mooi vond aan The Great Gatsby. Maar die poëzie kalfde af, of ik raakte er aan gewend, maar het leek echt snel minder te worden.


Het verhaal dan. Begon ook goed, zat potentie in met een psychiater en een patiënt. Maar dat was vrij snel achter de rug, toen gingen de Drivers naar Zwitserland en Frankrijk en met hun rijke vrienden om tja, niets doen. Discussiëren en affaires met elkaar aangaan, that’s it. Pas aan het einde van het boek kwam er weer schwung in het boek, toen Nicole toch voor Tommy koos en Dick nog meer als de loser van het verhaal naar voren kwam. Niet hij was de stabiele, maar juist de ‘zieke‘ Nicole. Liever had ik het hele verhaal door haar ogen gezien, misschien waren personages dan minder verveeld en vlak neergezet. De twee Driver kiddo’s kwamen heel sporadisch voor en dat vond ik ook al zo naargeestig. Gewoon geen sympathieke zielen. Die hele Rosemary kon me ook gestolen worden, ook zo’n verwaande en verveelde troela. Niet echt teleurgesteld maar er had meer ingezeten.