Lichtpuntje van liefde in een duister Berlijn

De Solist begint als Valentin Grossman wat verweesd terugkeert naar Berlijn en daar een stad treft die dan wel bevrijd is door de Russen, maar waar de rust nog lang niet is weergekeerd. De opeenvolgende bombardementen en bijhorende angst, waren net de stap te veel voor Elise, de geliefde van Valentin, die verward is vertrokken en waar daarna niets meer van gehoord is. Tegen de achtergrond van de misdragingen van de Russen gaat Valentin op zoek naar Elise en probeert hij, via het samenbrengen van het orkest, haar terug naar hem toe te brengen.

De auteur is erin geslaagd om de radeloosheid van Valentin op een subtiele manier over te brengen op de lezer. Het wordt nooit sentimenteel, maar de eindeloze liefde van Valentin voor Elise is telkens aanwezig, bij momenten onderhuids, op andere momenten meer op de voorgrond. De lezer voelt meer en meer de wanhoop van Valentin als het keer op keer niet lukt om Elise terug te vinden.

Naast het persoonlijke verhaal van Valentin, is er ook het verhaal van een Berlijn dat geteisterd wordt door de gefrustreerde Russische soldaten. De uitzichtloze situatie voor de bewoners wordt pijnlijk duidelijk. De ene verkrachting na de andere. Dit maakt het contrast met de liefde tussen Valentin en Elise extra tekenend.

Maar hoewel De Solist niet bepaald een vrolijk boek is, draagt het toch een krachtige boodschap met zich mee. Over hoe sterk liefde tussen twee personen kan zijn. Wat een man bereid is te doen en op poten te zetten. Ook al loopt hij hiermee een persoonlijk risico. Alles wordt gedaan in de hoop zijn geliefde terug te kunnen vinden. Een prachtig boek over hoe liefde toch wel licht kan geven tegen een heel duistere achtergrond.

(Deze recensie verscheen ook op hartvoorboeken.be)