Lekker Leesbaar Tussendoortje

Keruga is het eerste deel van de trilogie De Krakenvorst van Johan Klein Haneveld. Het verhaal is onderhoudend maar niet opzienbarend. Het is voor de liefhebber van fantasy een lekker leesbaar tussendoortje.

Alecia is een eigengereide leerlinge die de opleiding tot priesteres volgt bij de priesters van Keruga. Zij twijfelt aan haar roeping en wanneer zij in de Spiegel van Dromen de waarheid over zichzelf zoekt krijgt ze een visioen over een vloedgolf en over een inktvis die de wereld bedreigt. Ze wordt door Overste Veritus naar het vasteland gestuurd om de Koning van Kartaalmon te waarschuwen. Tegelijkertijd is er een jongen op de vlucht voor de soldaten van de Krakenvorst die het land teisteren en reist half mens Tarid af naar Kartaalmon om het koningschap op te eisen dat zijn grootvader lang geleden is kwijtgeraakt.

Het verhaal bestaat uit drie verhaallijnen waarvan twee elkaar kruisen. Het verhaal is niet bijzonder origineel maar zit wel goed in elkaar. Alleen de uitwerking laat wat te wensen over.
Zo wisselt de schrijver te vaak en op de verkeerde momenten van perspectief. Dat voelt onnatuurlijk aan en haalt de spanning juist uit het verhaal terwijl deze wisselingen de spanning zouden moeten verhogen. Je verliest bovendien je betrokkenheid met de personages. Een voorbeeld is de scène waarin Alecia zich voorbereidt om naar de Spiegel te gaan. De dienst is afgelopen en ze moet opstaan om door de deur te gaan die leidt naar de Spiegel. De onderbreking op dit moment voelt niet juist aan. Het werkt zeker niet spannend verhogend terwijl dat wel de bedoeling is.

De personages komen vlak over met uitzondering van Alecia. Zij is het best uitgewerkt en haar geloofscrisis is geloofwaardig en spreekt tot de verbeelding. Ze is daarmee het boeiendste karakter uit het boek. Tarid komt niet zo overtuigend over. Hij is zelfzuchtig , manipulerend en ambitieus ook als dat ten koste gaat van zijn beste vrienden die met onvoorstelbaar engelengeduld zijn grillen verdragen en zijn wensen inwilligen.

De wereld doet middeleeuws aan en vooral de natuur is mooi beschreven. Opvallend zijn de vele vogeltjes die her en der fluiten waardoor je het gevoel krijgt erbij te zijn. Net zoals in veel andere fantasy wordt de wereld bevolkt door wezens en oude rassen die de gemiddelde lezer al bekend zijn. De enige uitzondering hierop vormt De Kraak: een kwaadaardige oranje-rode inktvis.

Het taalgebruik is eenvoudig en over het algemeen goed te volgen. Op sommige plaatsen maakt de schrijver onnodig en overvloedig gebruik van woorden als ‘nog steeds’ , ‘alleen nog’ , ‘zo ook wel’ , ‘echter’ enzovoort. Deze woorden werken vertragend en hebben geen functie in het verhaal. Soms zetten ze je zelfs op het verkeerde been. Een voorbeeld hiervan is Alecia die in de Spiegel staart en zich ‘plotseling echter’ weerspiegeld ziet. Dat doet vreemd aan, ze staart toch al in die spiegel?

Keruga begint veelbelovend maar de spanning zakt tussentijds een beetje in. Tegen het einde wordt het steeds meeslepender en de cliffhanger aan het slot laat je verlangen naar het vervolg dat nog dit jaar zal verschijnen. Hopelijk krijgen de personages in het volgende deel meer diepgang en weet de schrijver de spanning nog wat beter te doseren.

.