EEN VERHAAL VAN HOOP EN MOED ONDER DE MEEST AFGRIJSELIJKE OMSTANDIGHEDEN

Dit boek gaat over de ontvoering van 3 jonge vrouwen in Cleveland, Ohio in Verenigde Staten. Het is een waargebeurd verhaal dat verteld wordt door 2 van de 3 slachtoffers. Zij worden hierin bijgestaan door de journalisten Mary Jordan en Kevin Sullivan, winnaars van de Pulitzerprijs.
Amanda en Gina vertellen met hun eigen woorden het echte verhaal van wat er met hen gebeurd is. Ze willen vertellen hoe ze de gruwelijkheden overleefd hebben. En hoe belangrijk het was dat ze op televisie konden zien dat hun familie hen zelfs na 10 jaar nog niet opgegeven hadden. Dit was precies waar ik vooraf nieuwsgierig naar was. Ik vroeg me af: Hoe kun je in zo’n hel overleven? Hoe houd je hoop? Wat bezielt zo’n dader?
In april 2003 wordt Amanda, 17 jaar oud ontvoerd. Ze krijgt een lift van een man wiens dochter en zoon ze kent. Op dat moment houdt de dader al een slachtoffer gevangen. De meisjes worden stelselmatig verkracht en misbruikt. Hij legt ze vast aan zware metalen kettingen. Amanda houdt vanaf het begin een dagboek bij op alles wat ze kan vinden waarop ze kan schrijven. Ze is vastbesloten hoop te houden. Een jaar later ontvoert Castro een derde meisje, Gina, 14 jaar oud.
Zij is een vriendin van zijn dochter. Zij ondergaat hetzelfde regime.
Castro is een meester in het intimideren van de meisjes en speelt ze tegen elkaar uit zodat ze niet tegen hem samen kunnen spannen. Ze mogen niet met elkaar praten. De meisjes zijn opstandig en kwaad, ook naar elkaar. Het belangrijkste overlevingsmiddel voor de meisjes is hun tv. Het is hun band met de buitenwereld en ze zien de niet aflatende pogingen van hun families om hun te vinden. In de loop van de tijd verandert de verhouding in het horror-huis langzaam. Er is sprake van minder verzet en meer samenwerking. Wanneer Amanda een dochter krijgt van Castro blijkt deze zo dol op haar te zijn dat hij een soort gezinnetje lijkt te willen vormen met zijn slachtoffers. De verkrachtingen worden minder ruw maar gebeuren nog steeds. Castro is nog steeds wreed maar laat af en toe ook een andere kant van zichzelf zien. Hij ziet zichzelf als slachtoffer en heeft een verknipt beeld van de werkelijkheid. Tegelijkertijd gedraagt hij zich als een monster. Ook de verhouding tussen de meisjes verbetert door de geboorte van Amanda’s dochter. Ze brengt hoop en onschuld.
Ik heb het boek in een ruk uitgelezen, het leest vlot weg en blijft boeien. Er wordt niet gefocust op de ellende maar wel op de hoop, moed en hun verzet. Dat maakt het boek zeer leesbaar. Als lezer wordt je meegetrokken in de belevenissen van Amanda en Gina. Het wordt duidelijk hoe ze hebben kunnen overleven en hoe belangrijk de dochter hierbij was. Je begint ook te snappen hoe onmogelijk het voor ze was om eerder te ontsnappen. Wat betreft de dader: daar is weinig hoogte van te krijgen. Hoewel hij af en toe menselijk lijkt is hij totaal op zichzelf en op zijn eigen behoeftes gefocust. Hij heeft weinig tot geen inlevingsvermogen behalve als het om zijn dochtertje gaat. Misschien is het een goed teken dat deze man moeilijk te snappen is. Dat pleit voor onze geestelijke gezondheid.