Veel potentie, maar ongeloofwaarig verhaal

Af en toe moest ik mezelf echt dwingen om in dit boek te lezen, wat me om eerlijk te zijn verbaasde. Ik bedoel, vorig jaar ontdekte ik Amanda Prowse en gaf ik haar boek 9/10. Nu ben ik weliswaar overgegaan op een andere puntentelling, maar zelfs dan komt het nog lang niet in de buurt.

Toen ik de achterkant van het boek las sprak het me eerlijk gezegd meteen aan. Het leek wat meer richting mijn favoriete boeken te gaan, maar toch nog anders. Kathryn Brooker heeft een vreselijk leven en besluit er wat aan te doen, ze vermoordt haar man. Ik zeg het nu zo heel luchtig, en zo wordt er ook best over gedaan in het boek. Luchtig. Ja, het gebeurde, maar het is zo en daar moet iedereen maar mee leven. Dit kleine aspect irriteerde me in het boek, ik had geen idee wat er nu precies aan de hand was en wat haar man nu echt daadwerkelijk had gedaan, alleen dat ze hem had vermoord na 20 jaar bij hem te zijn geweest.

Het verhaal is verdeeld in bepaalde periodes, het ene hoofdstuk is van 10 jaar geleden, het volgende kan makkelijk van 2 jaar geleden zijn en het hoofdstuk daarna van 7 jaar geleden. Dit maakte het wel interessant, omdat je al wist hoe het verder ging verlopen, maar toch nog altijd stukken van het leven van te voren interessant vond. Ik vond deze opbouw wel even wennen, maar ik denk wel dat dit de beste opbouw voor het boek was. Of ze hadden alleen haar huidige leven moeten nemen met flashbacks. Ik ben blij dat Amanda Prowse dat niet heeft gedaan, want juist het leven voordat ze haar man had vermoord vond ik interessant om over te lezen. Je leerde dingen, al vroeg ik me vaak genoeg ook af waarom ze niet eerder actie had ondernomen. Soms leek dit heel goed mogelijk, waardoor ik twijfel of ik de stukken daardoor nu juist een beetje ongeloofwaardig vond, of dat de stukken daardoor juist geloofwaardig waren door de angst wat ze had. Ik kom er niet goed uit, vooral omdat ik de angst niet erg goed meekreeg in het boek.

Het huidige leven van Kathryn Brooker, nu Kate, vond ik echter minder interessant. Ik irriteerde me dikwijls aan haar, en wilde soms het liefste naar het boek schreeuwen ‘Doe er dan wat aan!’. Ook vond ik het raar dat Kate sommige dingen zo makkelijk los liet, terwijl je juist zou denken dat het een heel grote impact op haar zou hebben.

Verder vond ik het van de ene kant een pluspunt dat je soms vanuit de ogen van iemand anders las, maar soms was dit ook erg verwarrend. Er was geen witregel hiertussen, waardoor je het vaak pas na een alinea doorhad, en het dan alweer vaak afgelopen was. Vaak duurde deze stukjes maar twee alinea’s, maar verder naar het einde toe werden ze wel langer en duidelijker. Toch bracht dit vaak de nodige verwarring, waardoor ik het boek niet echt goed door te lezen vond. Het was een interessant onderwerp, maar toch had ik niet het idee dat ik moest blijven lezen.

Op het einde van het boek werd het steeds beter, het verhaal werd steeds interessanter en ik kon me beter inleven in Kate. Tot op het einde zelf, ik had een ander einde verwacht. Een beter einde. Het einde bracht me niet waar ik op hoopte, maar het was wel een interessant einde, dat zeker.