De grote leugen

In Leeuwen wekken stelt zich een moreel probleem waarop de hoofdpersoon reageert en die daardoor een hoop extra ellende over zich afroept. Tijdens het verhaal worstelt de lezer steeds met de vraag "Wat als ik?...).
Van een psychologe kunnen we terecht verwachten dat ze een psychologisch perfekt onderbouwde roman schrijft. Ayelet Gundar-Goshen brent een verhaal vanuit de dagelijkse realiteit van een Joods gezin aan de rand van de Israëlische staat.
De alledaagsheid van de harde realiteit van het leven daar staat in minder fel contrast met het leven van arabieren en illegalen dan we zouden denken.
Deze drie gemeenschappen komen in conflict in een massa intriges die op een bepaalde manier in mekaar vervlecht raken.

Twijfelend om echt positie te kiezen tot op het einde (de schrijfster), maar makkelijk en vlot leesbaar, in een hedendaagse taal en setting.
Het leest erg vlot, in flagrante tegenstelling daarmee zijn er hele passages waarin het verhaal zelf niet vooruit te branden is. In plaats daarvan twijfelen de personages aan het gebeuren, wat ze er mee aan moeten, proberen ze het anders te doen. Die stukken zijn ook vlot leesbaar maar geven toch een indruk van

stilstand en herhaling.
Het gegeven spreekt zeker aan, iedereen kan een schuld(gevoel) opbouwen na iets ergs dat gebeurt tijdens een moment van onoplettendheid. En dan de keuze om

bewust je leven en dat van je gezin kapot te laten maken of een bijkomende 'bewuste' fout te begaan om toch gewoon verder te kunnen.

Een citaat dat de essentie van het boek samenvat (vanuit het standpunt van Etan):
p257 Hij kon over Eritrea lezen zoveel hij wilde, hij kon tussen ontelbare sites, artikelen en standpuntbepalingen over Eritrea heen en weer surfen. Maar het

lukte hem niet deze Eritrese te begrijpen.
De twijfel, het steeds weer herkauwen van het gebeurde en het feit dat hij Sirqit toch niet begrijpt. En dat natuurlijk omdat er iets is dat hij niet kan en

mag weten met de bedoeling dat hij het niet begrijpt. Dat vat voor mij haast het hele boek samen.

Een inkijk in de gedachtenwereld van Etan: "Ook al had hij in het eerte jaar aan de universiteit gezworen dat hij ieder zou behandelen en het gemeend had. Maar iets wat zo nabij, zo intiem was als het aanraken van een patiënt door een arts, wordt onverdraaglijk wanneer het onder dwang moet."

De titel blijft mysterieus, ondanks regelmatige verwijzingen naar leeuwen werd het me nooit duidelijk wat "Leeuwen wekken" betekent.

Een prachtige quote die verder weinig met de plot te maken heeft: Hij hield van het idee dat alle kennis over alles wat er was, op twee planken in zijn ouders' bibliotheek bewaard werd.

De karakters zijn compleet en goed getekend met hun joodse, arabische en eritrese achtergrond die zich weerspiegelt in akties, woorden en gedachten.
Toch is geen enkel personage echt sympathiek, daarvoor hebben ze allemaal te veel lage, verborgen kantjes. Misschien is het hier de psychologe die een inkijk geeft die verder gaat dan het echte leven toelaat en daardoor schokt en afkeer opwekt.