Getuigen of niet getuigen, that's the question

Hoe zou je zelf reageren wanneer je getuige bent van een incident/crimineel feit in de trein, enige getuige op een laat tijdstip en de daders hebben je niet gezien en jij hebt de daders niet herkend?
Zwijgen, vooral niet opvallen, in een hoekje blijven zitten, laat het maar aan de politie.
Wanneer de persoon die aangevallen is het leven laat, begint het schuldgevoel te knagen, had ik misschien, was ik maar. Geen van deze 'had' en 'was' brengen de dode terug.

De politie slaagt er niet in de daders te pakken, dus je besluit een hand je te helpen, anoniem want niemand mag weten wie je bent, wat je daar deed.

Dit boek is voor een stuk een aanklacht tegen het niet reageren van de meute bij het zien van incidenten, vooral wegkijken en hopen dat het aan je voorbij gaat.
Ik ben zelf een pendelaar en heb dagdagelijks met vernielingen en vandalisme in de trein te maken. Sommige stations moeten je 's avonds gewoon mijden wegens te gevaarlijk, dus ik herken de situatie heel goed.

Ook het gedrag van hoofdpersoon Martin Vandeweyngaert begrijp ik voor een stuk wel. Toch vind ik dat bepaalde van zijn karaktertrekken absoluut niet passen bij het beeld dat van hem geschept wordt. Zo is hij een saaie boekhouder die liever lui dan moe is, maar tegelijk lijkt hij een cassanova te zijn die een getrouwde minares heeft. Ik vind dat zijn daden niet passen bij het beeld en dat maakt hem een ongeloofwaardige hoofdpersoon.
Daarnaast worden er te veel zaken bijgesleurd die niets met het verhaal te maken hebben, bijvoorbeeld heel dat gedoe met zijn buurvrouw Leen en haar nieuwe vriend Frank, dat had wel weggelaten kunnen worden.

Toch wil ik nog wel meer van Rudy Soetewey lezen omdat ik al veel goede recensies van enkele van zijn andere boeken heb gelezen.