Geen leuk verhaal

Winter in Stockholm en dan is het koud. Voor de deur van een politiekantoor worden 43 Roemeense straatkinderen achtergelaten. Ineens, met een busje, gelost. Salut en de kost. De politie weet niet goed wat hiermee aan te vangen. Gelukkig spreekt een van de rechercheurs Roemeens. Het is echter moeilijk contact te krijgen met de kinderen. Ze staren wat voor zich uit, hebben een tube lijm vast, snuiven. Zijn verslaafd.
Vreselijk.

Tegelijkertijd wordt een vermoorde vrouw gevonden ergens in de tunnels onder een oud ziekenhuis. Vermoord met erg veel messteken, overdreven veel. Ewert Grens, een vreselijke man, wordt op de zaak gezet. Grens komt op mij erg bipolair over. Zijn vrouw is erg ziek, al jaren. Er is iets gebeurd door de schuld van Grens waardoor ze vegeteert. Hij voelt zich ook erg schuldig en vertoont daardoor vreemd gedrag.
De moord op de vrouw leidt naar tunnels en verborgen plekken onder de grond, verlaten stukken van de metro, achtergebleven tunnels van de koude oorlog. Wie daar woont wil met rust gelaten worden, heeft zich teruggetrokken uit de maatschappij, valt buiten alle sociale systemen, bewust of onbewust. Het systeem faalt. Het gaat om verslaafden, mishandelden, psychiatrische patiënten.

Dit is geen leuk boek om te lezen. Dit boek heeft alleen maar verliezers en past wat mij betreft perfect in de Hebban Challenge 'Een boek met een ongelukkig einde'.
Jammer genoeg is dit boek op ware feiten gebaseerd.