Ons soort verrader: geen echte spionage thriller

Het droomkoppel Perry en Gail heeft een vakantie geboekt op het eiland Antigua. Perry wordt uitgedaagd tot een partij tennis door de excentrische miljardair Dima. Perry en Gail hebben eerst niet door dat de man zijn geld verdiend heeft door criminele activiteiten zoals geld witwassen en elimineren van politieke elemanten die hem proberen tegen te werken. Dima is dit nepleven echter beu en wil naar Engeland, om een boekje open te doen over de machten, krachten en personen die achter deze handel zitten. Hij heeft een voorwaarde: zijn familie moet mee, als zijn kinderen, de kinderen van zijn schoonbroer die vermoord is. En ze moeten toegang krijgen tot de beste scholen. Die kinderen zijn op zijn zachtst gezegd een verwend zooitje. Zijn vrouw Tamara is erg godsdienstig en doet niets anders dan bidden, kaarsen branden. Het is met andere woorden een vreemde familie.
Perry en Gail hebben niet direct een idee hoe ze Dima moeten doorspelen aan de Engelse autoriteiten, bij wie moet je zijn om aan te geven dat er een spion is die zich wil overgeven en geheimen wil doorsluizen?
Het lukt ze toch en zo worden ze zonder dat ze het echt willen, al is het wel spannend, meegezogen in het wereldje van de spionage, met zijn gadgets, geheime codes, andere namen en dergelijke.
Het begin van het boek vond ik niet vlot geschreven, al wordt dit enigszins goedgemaakt door de subtiele humor die John Le Carré door zijn verhaal weeft.
Ik vind dit niet zijn beste boek en ik denk dat de schrijfstijl niet meer van deze tijd is.