Zondagsbroer wordt vakantiebroer

Brian is dertien en woont met zijn vader Maurice in een caravan ergens op een beetje een verlaten stuk grond, met het nodige afval errond. Zijn moeder is weg, heeft een nieuwe vriend, Didier. Lucien is de broer van Brian, hij is geestelijk gehandicapt en dat heeft ook zijn gevolgen lichamelijk. De jongen is ouder dan Brian en woont in een instelling. Brian en zijn vader gaan hem soms opzoeken, niet zo heel veel en vooral de vader lijkt zich te schamen voor de jongen want wil liever niet op bezoek. Zijn moeder heeft voor Lucien gekozen en niet voor Brian. Wat op zich al vreemd is dat een moeder een kind kiest.
Nu is zijn moeder op huwelijksreis en de instelling vraagt of Lucien bij Brian en zijn vader tijdelijk onderdak kan vinden wegens verbouwingen. Eerst ziet Maurice dat niet zitten, maar wanneer hij hoort dat er een vergoeding tegenover staat, wil hij wel. Maurice heeft een chronisch geldtekort. De zorg voor Lucien komt zo goed als helemaal bij Brian te liggen die het eigenlijk helemaal nog niet zo slecht doet.

Wanneer je leest hoe Brian met zijn broer omgaat is het amper te geloven dat hij nog maar dertien is, hij doet het goed met zijn broer, hij maakt ook fouten, maar hij leert er wel uit.
De instelling komt eerlijk gezegd niet al te best uit dit boek vind ik. Om van de vader nog maar te zwijgen, wat een egoïstische man, al komt hij af en toe wel op voor Lucien, toch vind ik dat hij de zorg niet aan zijn zoon had mogen overlaten.
Er zit een constante donker ondertoon in dit boek en dat komt door het taalgebruik. Het is niet extreem grof, maar het is vooral rauw, de dingen worden gezegd zoals ze zijn en niet verbloemd.
Na Birk is dit het tweede boek van Jaap Robben en het tweede dat me bevalt.