Indringende thriller

Hannah is bijna zestien en net als elke puber van deze leeftijd is ze haar grenzen aan het verleggen. Niet makkelijk want haar ouders zijn behoorlijk streng. Dit is wel anders bij haar vriendin Ilse. Haar ouders zijn bijna nooit thuis en Ilse mag haar eigen gang gaan. Als er een schuurfeest wordt georganiseerd in een nieuw partycentrum bij hun in de buurt verzint Hannah een smoes om naar dit feest te kunnen gaan. Een geweldig feest maar als het feest is afgelopen is Hannah verdwenen. Spoorloos verdwenen. Haar vader is radeloos en haar moeder kruipt in haar eigen wereldje, iets wat ze eigenlijk al jaren doet. De vermissing van Hannah maakt des te meer duidelijk dat dit huwelijk op springen staat. Loes de Koning is sinds kort familierechercheur en de vermissing van Hannah is haar eerste zaak. Haar chef heeft weinig vertrouwen in haar en dat maakt haar onzekerheid alleen maar erger. En dan raakt ze ook nog persoonlijk betrokken. Als er zwaar verminkte mannen worden gevonden komt haar oude vechtlust terug en ze is vastbesloten Hannah te vinden en deze zaak op te lossen.

De dood heeft blauwe ogen heeft meerdere verhaallijnen die duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn en verhaalt vanuit een wisselend perspectief. De eerste hoofdstukken worden rustig opgebouwd maar al snel gaat het tempo omhoog. De vermissing van Hannah brengt alles in rep en roer en de auteur weet hierbij de gevoelens van paniek en machteloosheid goed weer te geven. Er worden vraagtekens gezet bij het gedrag van Martine, de moeder van Hannah. Terwijl er met man en macht naar Hannah gezocht wordt, sluit Martine zich af en dit maakt nieuwsgierig naar de reden waarom.

‘Hier creëerde ze haar eigen, veilige cocon. Afgeschermd tegen Jan en alle ellende die op haar af leek te komen.’

Terwijl we de zoektocht naar Hannah volgen, worden ondertussen de personages uitgewerkt. Over het algemeen worden de personages prima uitgediept alleen Loes de Koning blijft wat vlak. Dit geeft wel een opening naar een eventuele verdere ontwikkeling van dit personage oftewel meerdere boeken met dit personage zouden een optie kunnen zijn. De meeste sympathie in het boek gaat uit naar Jan van Dijk, de vader van Hannah. De spanningsboog in De dood heeft blauwe ogen komt niet tot grote hoogte maar heeft een mooie opbouw. Bij tijd en wijle wordt de spanning opgevoerd en zo nu en dan zijn er fijne rustpunten aanwezig. De ontwikkelingen volgen elkaar prima op waardoor het verhaal continu onderhoudend en interessant blijft. De gruwelijkheden die in dit boek voorkomen zijn door de auteur weer beeldend beschreven en doet de maag soms omdraaien. De manier van beschrijven is een sterk onderdeel van de schrijfstijl van Hazendonk en ook in dit boek laat ze zich wat dat betreft weer van haar beste kant zien. De verwachting van het verhaal wordt helaas niet helemaal waargemaakt. Er worden net iets te snel dingen weggegeven waardoor er wat voorspelbaarheid ontstaat en dat is jammer. De verwachting was een hogere spanningsboog maar dit wordt helaas teniet gedaan door het voorspelbare.

‘Wat als iemand zijn dochter iets had aangedaan en wat zou hij doen als hij te weten kwam wie dat was? Hij was geen gewelddadig man, nooit geweest, maar Jan wist niet of hij voor zichzelf kon instaan als hij erachter kwam.’

Anderzijds heeft de auteur met De dood heeft blauwe ogen een geloofwaardig verhaal neergezet, een met een waarschuwing. Een die je doet realiseren dat dit je eigen dochter ook kan overkomen. En Hazendonk weet de impact hiervan, wat het bijvoorbeeld met een ouder doet, of met degene zelf, uitermate indringend neer te zetten. Een impact waarvan de gevolgen niet te overzien zijn…

3,5*