Een fascinerend verhaal met een thema dat treffend wordt neergezet

Het verhaal van Driest wordt verteld door drie personen: Imke, De veroordeelde en Mercedes.
Imke is een introvert meisje dat opgroeit in een chic mileu. In haar vaders ogen kan ze niets goed doen. De veroordeelde is een minderjarig meisje dat, berecht als volwassene, haar straf uitzit in een vrouwengevangenis. Hier wordt ze voortdurend getreiterd en bedreigd door haar medegedetineerden. Soms slaan bij de veroordeelde plots de stoppen door en uit ze zich op zeer agressieve wijze. Pas als het verhaal ver gevorderd is maken we kennis met Mercedes, Imke’s tegenpool. Wat hebben deze drie met elkaar te maken en wie is toch die ‘hij’ waar ze het voortdurend over hebben?

“Mijn afkeer van hem is zo groot dat ik zijn naam niet over mijn lippen kan krijgen. Meestal refereer ik aan hem als hij.”

Driest omvat drie delen voor afgegaan door een proloog en de delen worden afgesloten met een epiloog. Er is geen hoofdstuknummering en een leuk detail is dat op de titelbladen een mes staat afgebeeld net als op de cover. Het perspectief is vanuit de eerste persoon.

Dinie Bell haar boeken zijn niet standaard. Ze weet diverse thema’s op haar eigen originele wijze in een verhaal te verweven, vaak diep verstopt in het verhaal. Zo ook weer bij Driest.
Imke haar verhaal is eigenlijk te triest om aan te horen, haar vader weet haar keer op keer te kleineren en haar het gevoel te geven dat ze niets waard is. Een verstoorde vader-dochter band, waar we, net als in een eerder boek van Bell, een vleugje Virginia Andrews uit proeven. Ook bij de veroordeelde zien we iets van deze verstoorde verhouding, alleen is dit in lichtere mate aanwezig. De betekenis van Driest is stout; onbesuisd ; onbeschaamd, definities die je niet als eerste bij dit verhaal en de personages zou plaatsen. Maar aan het einde van het verhaal zal deze betekenis meer duidelijkheid krijgen.

Imke haar steun en toeverlaat is de huishoudster, maar daar mag ze niet mee omgaan en haar oom Ruud, de broer van haar vader. Haar vader vindt Ruud maar een nietsnut en daar heeft hij eigenlijk ook wel gelijk in. Ruud komt voortdurend geld tekort. kan zichzelf niet onderhouden. Regelmatig gaat Imke met haar moeder en oom Ruud leuke dingen doen, maar het is haar moeder die alles betaald. Maar Imke vindt het maar wat gezellig die uitstapjes, haar vader vindt dat allemaal maar onzin.

“Hij sleurde me mee en toen we een flink eind uit de keuken verwijderd waren, beet hij me toe dat het geen pas gaf met ondergeschikten om te gaan alsof het familieleden waren. ‘Laat ik je daar nooit meer betrappen, Imke. Personeel is min volk.'”

In het verhaal van de veroordeelde lezen we dat ze van die ene ‘hij’ moet gaan stelen. Eerst kleine, simpele opdrachten maar langzamerhand worden de opdrachten steeds grimmiger en gewelddadiger. De veroordeelde kan zich niet onder de greep van deze man uitworstelen, zijn macht over haar is te groot.

“De luide knal verscheurde de stille nacht. Het was of de beelden vertraagden toen de blote benen van het kind voor de tweede keer onder haar vandaan sloegen en haar lichaam met een doffe klap op het parket terechtkwam.“

Afwisselend de verhalen lezende onstaat er speculaties maar Bell geeft te weinig weg om zeker van deze speculaties te zijn. Pas als Mercedes in beeld komt gaan er weer wat belletjes rinkelen. Voor die tijd wordt er vooral een gevoel van medelijden opgewekt, vooral bij Imke.
Het thema dat Bell in dit boek verweven heeft is vaker beschreven. Zelf moest ik aan een bestseller van vroeger denken waarvan ik de naam niet kan noemen zonder het thema te verraden. Bell heeft er wel een originele draai aan gegeven, vooral door de toevoeging van de ‘hij’. Hierdoor wordt je regelmatig op het verkeerde been gezet.

Door het verhaal langzaam op te bouwen en vragend te houden weet Bell de lezer prima bij de les te houden. Boeiend van begin tot eind, al was de plot niet helemaal een grote verrassing. Hoewel…de ‘hij’ wel. Het was wel even in mij opgekomen maar om de een of andere reden verdween dit weer naar achtergrond. En dan de epiloog, een uitermate verrassende uitsmijter die voor een mooie afsluiting zorgt.

Geen bloeddorstige scenes, niet die hoge spanning die je op het puntje van je stoel laat zitten, zoals je van een thriller zou verwachten, maar meer van die fijne onderhuidse spanning die voortdurend blijft knagen. Driest is een spannende roman met een interessant en aangrijpend thema waar Bell met haar eigenzinnige schrijfstijl een fascinerend verhaal omheen heeft gesponnen. Een thema dat ze treffend heeft weten weg te zetten.