Geen ruimte voor woorden

Op een ochtend, in juni 1977, ontdekt de familie Lee dat hun dochter Lydia verdwenen is. Na een zoektocht van een paar dagen wordt haar lichaam gevonden. Lydia is verdronken in een meer vlakbij hun huis. Alles lijkt erop dat Lydia zelfmoord heeft gepleegd. Haar vader voelt zich schuldig en haar moeder Marylin gelooft niet in zelfmoord. Marylin zet alles op alles om de dader te vinden, terwijl James, de vader, een andere manier vindt om niet aan dit verschrikkelijke drama te hoeven denken. De broer van Lydia is er zeker van dat een buurjongen schuldig is, terwijl haar zusje Hannah alles om haar heen observeert en meer ziet dan iedereen denkt.


Wat ik nooit eerder heb gezegd is geen boek dat je zomaar even weg leest. Een verhaal waarbij je alles dat er verteld wordt goed tot je door moet laten dringen. Ik had even een aanloop nodig om in het verhaal te komen, maar toen het eenmaal zover was kon ik het boek niet meer wegleggen.
Getriggerd blijven door de vraag wat er nu met Lydia was gebeurd en het waarom.
De familie Lee is een complexe familie. Een gezin van gemengde afkomst die door de mensen om hun heen als anders wordt gezien. Dit heeft de nodige invloed op hun leven en op de keuzes die ze maken met alle gevolgen van dien.

“Omdat haar moeder meer dan wat dan ook had willen uitblinken; omdat haar vader meer dan wat dan ook onopvallend bij de rest had willen horen. Omdat dat allebei onmogelijk was geweest.”


Vooral Marylin had haar leven graag anders ingedeeld, had andere keuzes willen maken. Ze heeft het wel geprobeerd, maar het mislukte. Voor haar dochter Lydia zou het anders moeten en ze stimuleert Lydia tot in het uiterste om datgene te worden wat Marylin voor haarzelf in gedachten had. Maar de vraag is of Lydia dit allemaal wel wil, kan zij wel haar eigen weg bepalen. Of wordt ze eigenlijk verplicht te worden zoals haar moeder het voor zich ziet. Diegene te worden dat Marylin had willen zijn. Lydia moet de gemiste kansen van haar moeder inhalen en dit zal zijn gevolgen hebben. Niet alleen voor Lydia, maar voor het hele gezin.

“…Maar ik wilde niet dat ze zoals iedereen werd. ….Ik wilde dat ze uitzonderlijk werd.”

Een mooi maar soms ook triest verhaal over een gezin waar geen ruimte is voor woorden en echte intimiteit.