WO I, ook op het thuisfront

Dit boek werd geschreven in 1931. Ik verwachtte dus geen moderne roman en toch De Grote Kudde is dat in vele opzichten wel. Giono vertelt zijn oorlogsbelevenis (hij maakte zelf deel uit van het Franse leger) niet als een rechtlijnig relaas van feiten. De gruwelen aan het front, hangt hij op aan 2 boerenjongens uit hetzelfde Provençaalse dorp. Hun wedervaren wordt in pakkende, soms gruwelijke korte scènes verteld. Zowel de verhalen als de taal die Giono hanteert lijken als door splinterbommen uiteen gescheurd. Briljant, macaber en soms best lastig om lezen. Wat dit oorlogsboek echter onderscheidt van vele andere is dat ook het leven van de mensen die achterbleven, wordt beschreven. Deze verhaallijn is zeer klassiek geschreven en zindert van de vitaliteit, de sensitiviteit die symbool staat voor de eenheid tussen mens, dier en natuur zoals het in deze boerengemeenschap altijd is geweest. En op het einde van het boek blijkt ook dat zelfs zo'n moordende oorlog die eenheid niet kapot heeft gekregen. Hoeveel levens de oorlog ook heeft verspild, hét leven is niet dood. Niet dat van de schapenkudde, niet dat de mensenkudde. Knap boek dat 80 jaar later zeker nog het lezen waard is!