54 minuten

54 minuten is niet het soort boek dat ik doorgaans uitkies als leesvoer. Ik ben echter ontzettend blij dat ik een uitzondering heb gemaakt voor dit verhaal. Dit boek van Marieke Nijkamp wist me zo’n beetje om ver te blazen. Nu nog even proberen om duidelijk te maken waarom ik haar debuut zo geweldig vond.

Dankzij de samenvatting weten jullie al dat het boek over een schietpartij in een Amerikaanse High School gaat. Eén van de zaken die ik super vond is het feit dat de schrijfstijl en het onderwerp perfect samenvloeien. De schrijfster volgt vier verschillende perspectieven én zowel dit aantal als het tempo waarmee ze elkaar afwisselen draagt bij tot het stand brengen van een chaotische sfeer die mooi aansluit bij de gebeurtenissen in het boek.

Daarnaast wordt er een vrij bondige schrijfstijl gehanteerd. Die is zo beknopt dat het verhaal op een staccato-achtige manier verteld wordt en ook dit zorgt ervoor dat het gehele plaatje helemaal klopt. Je voelt ook echt vanaf de start van het verhaal dat er iets op til staat. Je merkt als lezer dat er iets op komst is en zodra het startschot (letterlijk dan) gegeven is lijkt de spanning niet meer te verdwijnen.

...