De Ijzerproef

Toen ik voor het eerst van dit boek hoorde was ik meteen nieuwsgierig. Toch nam ik tegelijkertijd een afwachtende houding aan. Boeken die worden aangeprezen als leesvoer voor de fans van Harry Potter roepen immers grote verwachtingen op die vaak niet worden waargemaakt. Ik snap echter wel waar die vergelijkingen vandaan komen. Beide boeken vertonen veel overeenkomsten, maar ondanks deze gemeenschappelijke aspecten vertellen ze toch een heel ander verhaal. Ondanks mijn afwachtende houding wist ‘De Ijzerproef’ me wel te overtuigen. Ik heb immers erg genoten van dit verhaal dat is ontstaan uit de gebundelde fantasie en schrijfvaardigheden van Holly Black en Cassandra Clare.

Dankzij hun beeldende omschrijvingen krijg je al lezer een duidelijk beeld van het bijzondere Magisterium dat zich tot doel stelt om kinderen met gaven zo te helpen dat ze hun macht kunnen trainen en beheersen zodat ze niet opgroeien tot krachtige maar ongeleide projectielen. Het ondergrondse complex waar klaslokalen, ontvangthal, Galerij en alle andere ruimten met elkaar verbonden zijn door een ingewikkeld tunnelstelsel en ondergrondse rivieren wist me al snel te intrigeren. Lichtgevend mos, natuurelementen die allerlei vormen lijken aan te nemen, druipsteen-formaties die eerder decoratief als natuurlijk zijn, voedingsmiddelen die er wansmakelijk uitzien maar onverwachts heerlijk smaken, …

Dan heb ik het nog niet eens over de verschillende magische wezens én de magie die de studenten geleidelijk aan leren beheersen en toepassen. Of de duistere unieke magie, die niet iedereen kan hanteren …

Ik hou van het wonderlijke van dit Magisterium, van vrijwel elk individueel personage, van het sarcasme dat Call als schild lijkt te hanteren, van de magische aspecten, de spanning, het avontuur en de ontdekkingsreis die we dankzij beide schrijfsters kunnen beleven in dit boek.

Het spreekt dan ook voor zich dat ik nu alvast uitkijk naar het vervolg op dit eerste deel van en veelbelovende nieuwe serie.