Realistisch en indringend.

Het leven als moeder én carrièrevrouw is best pittig maar advocate Kate heeft het zo op het oog prima voor elkaar samen met haar 15 jarige dochter Amelia. Financieel ontbreekt het hen aan niets en Amelia zit dan ook op een exclusieve school waar zij een echte uitblinker is. Sinds de lagere school is Amelia bevriend met de excentrieke Sylvia, een echte jongensgek, wat vooral wordt gevoed door onzekerheid. De meiden zijn hecht maar horen niet echt ergens bij. Ook heeft ze veel online contact met Ben, ze hebben elkaar nog niet live ontmoet maar ze heeft wel veel steun aan hem. Dan krijgt Amelia ineens allemaal rare sms’jes. Ze wordt uitgenodigd voor een geheime ontmoeting met een groep meiden. Wat blijkt, op school is een verboden bende actief, en Amelia wordt min of meer geboden zich hierbij aan te sluiten. Omdat ze onzeker is en ook wel eenzaam sluit ze zich vervolgens aan bij ‘De eksters’. Een groep van rijkeluiskindjes en snobs met de illustere leus ‘steun, zusterschap, bezieling of zout een eind op’.

Het is haar een volkomen raadsel waarom ze hiervoor wordt gevraagd.Toch laat ze zich, geheel tegen de afspraak en haar gevoel in, meevoeren in deze haatdragende wereld vol geheimen en rottigheid. Ze moet de meest bizarre ontgroeningsopdrachten uitvoeren maar durft, wanneer het uit de hand loopt, niemand hierover in vertrouwen te nemen. Intuïtief voelt ze aan dat het fout is waarmee ze bezig is, ze schaamt zich. Haar grootste drijfveer om bij de groep te blijven is echter een van de andere meisjes; Dylan. Er is inmiddels een vriendschap tussen hen ontstaan die behoorlijk complex is. Niet beseffende dat ze daarmee een broeiende jaloezie aanwakkeren bij een van de andere groepsleden, Zadie. Het loopt vervolgens allemaal gruwelijk uit de hand, school dringt aan bij Amelia om kleur te bekennen en iemand hierover op de hoogte te brengen. Dus biecht ze alles op bij haar vriendin Sylvia. Maar daarmee tekent Amelia schijnbaar haar doodsvonnis.

Het boek begint met een blogbericht van gRaCefully. Het doet aan als een soort roddelpagina, een muskiet die zich stort op het wel en wee van de scholieren. Wie doet het met wie, en dan vooral waar, waarom en hoe vaak? Niemand wordt ontzien, zelfs de leraren niet. Het komt venijnig en veroordelend over en het zet meteen de toon van het boek. Getreiter. Dan is daar ook de gebeurtenis waar het verhaal om draait, de dood van Amelia. Meteen het verdriet en de schuldgevoelens van Kate. Bijna tastbaar en behoorlijk heftig. Haar verdriet is zo groot dat ze er volledig in dreigt te verdrinken. Ze kan het allemaal niet bevatten, dit kan toch niet waar zijn? De wanhoop, frustratie en boosheid volgen elkaar in een snel tempo op.

We volgen om en om de verhalen van Kate –in het nu, ná het overlijden van haar dochter- en van Amelia -in haar laatste dagen-. Schrijnend wordt al heel snel duidelijk waar Kate tegenaan loopt. Het onderzoek naar de dood van Amelia biedt niet de antwoorden die ze zoekt en ze besluit het er niet bij te laten zitten. Je merkt dat het verdriet iets verplaatst en dat vastberadenheid, een vechtlust naar boven komt. Pure moedergevoelens zorgen ervoor dat ze langzaamaan steeds meer antwoorden krijgt op hetgeen wat is gebeurd. Maar dat dit meteen een overvolle beerput van bedrog, pesterijen, kleineren en status blijkt te zijn is ronduit schokkend. Dit proces wordt heel beeldend en realistisch geschreven. Je voelt als het ware de emoties die Kate ook voelt. Echt spannend is het boek niet. Althans niet wat je van een thriller verwacht. Spanning daarentegen voel je wel maar dat komt vooral vanuit de emoties, de frustratie en wanhoop die je overneemt. Je zou haast vergeten dat het fictie is. Volledig in het boek getrokken is het dan ook moeilijk om het weg te leggen. Je krijgt last van plaatsvervangende boosheid. Dat snobisme, bah!

De hoofdstukken zijn duidelijk aangegeven met data en persoon. Amelia’s verhaal wordt vanuit de ik-persoon geschreven. Sms’jes, Facebook en mailcontacten maken dat deze legpuzzel uiteindelijk compleet is. Kate’s verhaal behapt ook een stuk verleden, dat blijkt namelijk ook van invloed te zijn op wat zich in het nu afspeelt. Het klinkt ingewikkeld maar het leest allemaal als een goedlopende trein, geschreven in een stijl die heerlijk leest. Alsof je een kijkje mag nemen in het dagboek van twee bijzondere vrouwen. De verhaallijnen werken steeds meer naar het einde toe, je voelt dat de ontknoping eraan zit te komen. Ik had werkelijk niet kunnen bedenken dat het op deze manier zou aflopen, echt niet! Totaal onverwacht neemt het plot een wending die ik niet heb zien aankomen. Na afloop is het ook maar wat duidelijk dat dit verhaal een zeer actueel onderwerp belicht. Pesten en social media lijken haast hand in hand te gaan in deze tijd. Dit verhaal maakt op een indringende manier duidelijk hoe ver zoiets kan gaan en dat het afschuwelijke gevolgen kan hebben. Dat ouders denken hun kind(eren) te kennen, dat ze je alles vertellen. Helaas blijkt het vaak anders te zijn. “De laatste dagen van Amelia” is hiervan een triest en indringend voorbeeld. Prachtig geschreven!!

Al bij al heb ik dit boek als heel bijzonder ervaren, ik ben ook wel geschrokken van de realiteitszin en dat de actualiteit zo in een fictief verhaal verweven zit. Het heeft indruk gemaakt. De auteur heeft ervoor gezorgd dat het me nog niet heeft losgelaten. En dan spreek ik van een verdraaid goed boek!