Leuke feelgood in hectisch Londen.

Jen ziet zichzelf als een echt stadsmeisje en is gek op alles waar Londen voor staat. Vooral de ondergrondse heeft een speciaal plekje in haar hart. 'The Tube' brengt haar overal waar ze wil zijn en dat is op haar leeftijd nogal wat. Ze droomt van een huisje in de stad, ooit in de toekomst, dichtbij een metrostation.
Op school leert ze allemaal nieuwe mensen kennen. Jen leert ook hoé wispelturig en kortstondig vriendschappen kunnen zijn. Op een van die pijnlijke momenten leert ze Nick kennen. Hij is wat ouder, neemt school niet al te serieus en gaat helemaal op in zijn liefde voor muziek.
Jen en Nick hebben duidelijk een klik en zijn al snel onafscheidelijk; ze zijn elkaars beste vrienden. Niet meer en niet minder.

Op haar 18e verjaardag gebeurt er echter iets waardoor Jen heel anders naar hun vriendschap gaat kijken. Het breekt haar hart maar ze ziet geen andere optie dan afstand te nemen van Nick. Hij snapt er op zijn beurt niets van maar legt zich erbij neer.
Jen besluit naar de universiteit te gaan, als eerste in haar familie en opnieuwte beginnen. Jen droomt ervan om ooit uitgever te worden en ze is voornemens die droom uit te laten komen.

Wat volgt zijn jaren waarin ze volwassen wordt. Met vrienden, soms mét en soms zonder Nick, én de nodige uitspattingen.
Jen leert om te gaan met teleurstellingen maar ervaart ook hoe het voelt om je gestelde doelen na te streven en bij te stellen; de ene haalbaar, de andere niet of moeilijker. Een mooi groeiproces waarin veel te ontdekken valt.

'London with Love' is een feelgood die het verhaal van Jennifer/Jenny/Jen vertelt. In verschillende fases van haar leven past een van die namen het beste bij haar. Nick noemt haar Jen; zijn eigenzinnige, in Amy Winehouse stijl geklede, en vlotgebekte beste vriendin. Ze brengen enorm veel tijd met elkaar door maar kent hij haar diepste gedachten?

Sarra Manning heeft een verhaal geschreven dat zich voornamelijk afspeelt in Londen, zoals de titel doet vermoeden. Ze heeft over Jen geschreven, niet vanuit de ik- vorm. Daar moet je van houden. Manning laat zich meevoeren in details voor kleding, omgeving en (naar mijn mening) onbelangrijk zaken. Liever had ik meer verdieping gezien voor Nick; hij komt er in tegenstelling tot Jen weinig aan bod. Jammer, want hij is minstens zo interessant. Meer dan polkadot jurken of kapsels.

De twee zijn elkaars beste vrienden maar de onderliggende spanning is voelbaar. Het is het tijdstip dat nooit goed is om verder te kijken.
Zo gaat het jaren door. Het boek is opgesplitst in delen die telkens een periode vertegenwoordigd. Zo groei je met hen mee, maar 99% met Jen dus.

Het metronetwerk loopt letterlijk als rode lijn door het boek. Je kent na het lezen alle namen van  stations. Het valt mee dat er geen eindtoets is.
Het verhaal is van én over Jen/Jenny/Jennifer.
Hoe ze van 16 jarige tot volwassen vrouw opgroeit, wat ze meemaakt en wat de rol van Nick is.
Ze halen het slechtste en beste in elkaar naar boven; kunnen niet met of zonder elkaar.

Op zich leest het boek lekker maar gevoelsmatig zijn er té veel randzaken.
Kon er daarom soms niet echt hoogte van  krijgen. Waarom gaat de vriendschap zoals ie gaat? Nick blijft enorm op de vlakte terwijl je van Jen alles, maar dan ook alles leert kennen.

Het verhaal loopt van 1986 tot 2021. Er is veel gebeurd. Nick en Jen kennen elkaar ruim 35 jaar.
Ze hebben alle fases samen beleefd: verliefd, boos, idolaat en vervreemd van elkaar. Als het ware zijn ze gezamenlijk volwassen geworden.
Je zal London with Love moeten lezen om erachter te komen hoe het ze is vergaan.