Feelgood met laagjes

Vorige week was het jaarlijkse filmfestival in Cannes the place to be in filmland. Met nieuwsbeelden van wat daar zich afspeelde op de achtergrond las ik deze feelgoodroman.
Hargan neemt je met haar luchtige schrijfstijl mee achter de schermen van dit beroemde evenement en serveert daarbij een meeslepend liefdesverhaal.

Meteen waande ik me in een filmische setting maar zeker ook in de persoonlijke verhaallijnen van Lizzy en Ciaran. 'Twaalf dagen in mei' bevat namelijk een ideale mix van romantiek, nostalgie en de mysterieuze sfeer die aan de filmwereld kleeft.

Lizzy werkt bij The Scottisch Film Board. Voor haar baan mag ze jaarlijks naar het filmfestival van Cannes. Ze heeft sowieso een warme band met Frankrijk; als student verbleef ze er twaalf jaar geleden en werd verliefd op haar beste vriend. Na al die jaren is ze nog steeds dol op alles wat Frans is. Maar een liefde zoals toen heeft ze nooit meer gekend, hoewel ze een fijn leven heeft opgebouwd.

Volkomen verrast is ze wanneer Ciaran in Cannes ineens voor haar neus staat. Hij was twaalf jaar geleden haar hele wereld. Ciaran heeft in de filmindustrie carrière gemaakt en staat flink in de spotlights. Lizzy had nooit verwacht hem ooit nog te zien, behalve in de nieuwsbladen of in showprogramma's. Ze maakt niet alleen hernieuwd kennis met de Ciaran van nu, waarvan ze behoorlijk van onder de indruk is, maar ook met de giftige kanten van het beroemd zijn en dan met name (social)media. Het is zelfs zo erg dat ze samen in een situatie belanden die het onmogelijke van ze vraagt. Er ontstaat vervolgens veel ruis op de lijn en opnieuw lijken Lizzy en Ciaran elkaar te verliezen. Op dat moment ben je onder de indruk van hoe de auteur deze kant van succes belicht. Ook een keer goed! Intussen lees je door in de hoop dat er snel iets positiefs staat te gebeuren.

Via pakkende flashbacks leer je Lizzy en Ciaran beter kennen en begrijp je hun unieke verbinding.
Lizzy is een hoofdpersonage met humor, zelfspot en een scherpe blik. Haar innerlijke strijd met zelfbeeld en piekeren voelde verrassend herkenbaar. Misschien een beetje stereotype vrouw? (Op een leuke manier)
Wel moet gezegd dat de verhaallijn van Lizzy prominenter is dan die van Ciaran en was mij niet helemaal helder wat er nou precies gebeurde twaalf jaar geleden.

Het was voor mij een heerlijk boek om te lezen terwijl het werkelijke festival zich in sync afspeelde in Cannes. De openingsfilm van dit jaar was 'Partir un Jour' waarin ik puur toevallig, en heel dunnetjes, overeenkomsten signaleerde met het verhaal van Lynn en Ciaran. 'Twaalf dagen in mei ' is lekker leesvoer voor op het terras, met de typisch Franse klanken van Jacques Brel of Maurane op de achtergrond, uiteraard vergezeld van een pain au chocolat met een café au lait. Niet zomaar een romcom, maar een verhaal over hoe oude vonken na twaalf jaar opnieuw kunnen oplaaien; zelfs midden in de schijnwerpers en mediahectiek.

Het is meer dan zomaar een romcom; het is een verhaal over hoe oude vonken na twaalf jaar stilte opnieuw kunnen oplaaien, Een heerlijke feelgood om de boze buitenwereld even te vergeten.