Heerlijk leeslekkers!

Na een onverwachte breuk in haar relatie besluit Beertje radicaal het roer om te gooien. Ze vindt onderdak bij haar tante Stan, die zelf ook op zoek is naar nieuwe invulling van haar leven. Parallel daaraan volgen we Sil, gevangen tussen verantwoordelijkheid en escapisme, die zijn erfgoed met moeite overeind probeert te houden terwijl hij zich net zo goed kan verliezen in een flink feest, even om de boel de boel te laten. Hun levens raken in elkaar verstrengeld en dat levert een verhaal op waarin de zoektocht naar authenticiteit en verbondenheid centraal staat. Maar ook de nodige chaos...

Van Laren heeft een bijzonder talent om een groot aantal personages tot leven te wekken zonder dat het geforceerd voelt. Juist de veelheid aan stemmen en perspectieven maakt dit verhaal rijk en gelaagd. Geen wonder dat dit boek ruim 700 pagina’s telt. De auteur heeft de tijd en ruimte genomen om iedereen én alle gebeurtenissen te laten ontwikkelen. Haar schrijfstijl is daarbij lichtvoetig maar nooit oppervlakkig;, dat zorgt ervoor dat je als lezer niet alleen vermaakt wordt, maar ook regelmatig even stil staat bij wat er tussen de regels door wordt gezegd. Daarnaast is er de typische Van Laren-toets: speelse taal, rake observaties en die Amsterdamse humor die meteen vertrouwd voelt. Ik hou daar wel van.

Ondanks de royale omvang leest het boek met dezelfde souplesse als een veel dunner werk. De wereld die Van Laren oproept, voelt vertrouwd en uitnodigend; je raakt erin thuis en wilt er eigenlijk niet meer uit vertrekken.
Het plezier wordt verder vergroot door de aanwezigheid van personages uit eerdere boeken, die voor terugkerende lezers een extra laag van herkenning en continuïteit toevoegen. Toch kun je dit boek prima als standalone lezen; voorkennis is niet per se nodig.

Het is een roman die je moeiteloos meeneemt: een ode aan liefde, vriendschap en de kunst om jezelf opnieuw uit te vinden. Warm, grappig en hartveroverend – Van Laren bevestigt hier opnieuw haar status als een van de meest geliefde stemmen binnen de Nederlandse feelgoodliteratuur.
Ondanks de ruim 700 pagina’s leest het zó soepel dat je erdoorheen vliegt. Sterker nog: als je de laatste bladzijde omslaat, denk je alleen maar: was er maar meer. Ik ben benieuwd naar het volgende verhaal dat Mokum Jackie uit haar mouwen tovert.