IJzersterke thriller

Bettina is al vijfentwintig jaar samen met Andries. Toen hij in haar leven verscheen, als partner én als vaderfiguur voor haar dochter Carine, voelde dat als een lot uit de loterij. Hoewel hij nooit meer wilde trouwen, nam hij zijn rol met toewijding op zich en groeiden ze uit tot een hecht gezin. Voor de buitenwereld vormden ze een voorbeeld van harmonie en stabiliteit – tot één telefoontje alles op losse schroeven zet.

Bettina begrijpt er niets van: waarom reageert Carine plots zo boos, en wat is er met Andries aan de hand? Wanneer haar dochter uiteindelijk vertelt dat ze te maken heeft gehad met ernstig grensoverschrijdend gedrag – en onthult wie daarvoor verantwoordelijk is – stort Bettina’s wereld volledig in. Dit kán toch niet waar zijn? Is dit, net als vroeger, een verzinsel van haar fantasierijke dochter, of schuilt er een pijnlijke waarheid in deze onthulling?

Carine merkt de twijfel bij haar moeder en verbreekt het contact. Wat resteert is een verscheurde moeder, vol ongeloof en vertwijfeling. Vanaf dat moment voelde ik de spanning in mijn eigen lijf. Het ongeloof van Bettina raakte me diep – het stoorde me zelfs. Dat Carine als kind een rijke fantasie had, rechtvaardigt niet het wantrouwen van een moeder tegenover haar dochter. Daardoor had Bettina bij mij meteen een achterstand van één-nul.

Vriendin Rony vervult een bijzondere rol tussen moeder en dochter, maar haar handelen roept vragen op. Loes den Hollander weet deze dynamiek op een meesterlijke manier te beschrijven: de personages voelen authentiek, gelaagd en vol contrasten. Als lezer word je onweerstaanbaar het verhaal in gezogen. Waar ik met de één meevoelde, had ik met de ander grote moeite – precies dat maakt het zo intrigerend.

Een halve leugen is een verhaal dat onder je huid kruipt. Ik kon me moeiteloos in de personages verplaatsen, maar moest het boek af en toe even wegleggen. Het is allemaal intens en aangrijpend. De waarheid kan alles verwoesten – maar een leugen evenzeer. De boodschap van Carine, de impact op alle betrokkenen en de onderhuidse spanningen zijn pijnlijk voelbaar. De twijfels, de achterdocht en de opeenstapeling van onthullingen veroorzaken een vernietigend sneeuwbaleffect.

De cursieve fragmenten, geschreven vanuit een onbekend perspectief, versterken de beklemmende sfeer. Ik dacht te weten van wie deze sombere gedachten kwamen, maar had het mis – en juist dat vond ik een verrassend element. Den Hollander ontrafelt laag na laag, laat geheimen, wantrouwen en beschadigde banden op indringende wijze samenkomen. Het roept vragen op over schuld, waarheid en onvoorwaardelijke liefde – en wat daarvan overblijft als vertrouwen verdwijnt.

Een halve leugen heeft me diep geraakt. Alle emoties zijn voorbijgekomen; soms moest ik even op adem komen. Intens, beklemmend en ijzersterk geschreven – dit verhaal laat me niet los.
Vijf sterren.