Lezersrecensie
Soms wilde ik de beste man eigenhandig uit het boek duwen, weg ermee!
30 september 2014
Het boek en mijn mening
Hollands Siberië speelt zich af in Veenhuizen, in de voormalige strafkolonie om precies te zijn. De franciscaan Peter Pex komt in 1936 als pastoor in dienst bij de rijkswerkinrichting op een plek waar nog geen andere pastoor het lang kon uithouden. Er leven zwervers, weeskinderen, dieven en geweldplegers, deze meent men “verpleegden” te moeten noemen. De pastoor neemt zijn taak serieus, zeer serieus kun je wel zeggen, zo probeert hij de ongewilde kinderloosheid van een stel op te lossen en gaat daarbij behoorlijk ver. Hij probeert een ieders problemen op te lossen maar hij lijkt daarbij zichzelf te vergeten?
Dan is daar WO II, de pastoor raakt betrokken bij het verzet, zijn huishoudster Martine raakt steeds meer betrokken bij de pastoor en zij krijgen een geheime liefdesrelatie waardoor het verhaal steeds spannender wordt, enerzijds door de “verboden” liefdesrelatie, anderzijds door WO II. Ook na WO II wordt het leven steeds zwaarder en de pastoor grijpt steeds vaker naar de fles, voor mij was het af en toe niet meer duidelijk of hij naar de fles greep door de omstandigheden in Veenhuizen, zijn verboden relatie met zijn huishoudster Martine, of was het misschien toch de druk van buitenaf van de rijkswerkinrichting waar hij niet meer tegen kon? Er bleef immers geen enkele pastoor lang in Veenhuizen en zit hij er in totaal toch zo’n 15 jaar.
Mariët Meester is er prima in geslaagd om dit mooie gelaagde verhaal te vertellen. Het boek begint met de pastoor en het eindigt met de pastoor, maar in de tussentijd worden vele lagen afgepeld, de wat zorgelijke pastoor die nachtenlang piekerend wakker ligt, de huishoudster op de bovenste etage met een kamer nauwelijks groter dan een kledingkast, de misdienaars, de familie’s, de verpleegden, allen worden prima neergezet door Meester. Wat is het dan toch wat ik mis in dit boek? Het duurde tot het einde voordat ik daar achter was.
Ik ben een jaar of 10 terug in Veenhuizen geweest, ik was daar in de buurt op vakantie en bezocht het Gevangenismuseum. Ik herinner mij dat ik door het dorp reed, op weg naar het museum en ik herinner mij ook dat ik het nogal indrukwekkend vond, het is een soort “dorp op zich”, alsof het afgesloten was van de wereld, interessant! Het Gevangenismuseum vond ik nog interessanter, je ziet de kooien waar de “verpleegden” sliepen, en laat ik het zo zeggen, mijn kledingkast is ruimer, ik vond het enorm benauwend, het gehele complex, een soort dubbel gevoel, interessant én benauwend, en dat is hoe het boek mij ook achterliet. Ja ik vond Hollands Siberië interessant, maar ik vond het ook benauwend en soms werkte de lieve pastoor mij op mijn zenuwen. Soms dacht ik, man, pak een rubberen hamer en mep jezelf in slaap, van mij part tot in den eeuwigheid, alsjeblieft zeg!
Ik ben een geduldig persoon, sommige mensen beweren zelfs dat ik over engelengeduld beschik, dat de pastoor mij zo irriteerde dat ik hem eigenhandig uit het boek wilde schuiven, dat zegt dus wel wat. En dat, dat is knap gedaan van Meester, mijn complimenten! Ik irriteer mij wel vaker aan een hoofdpersonage in een boek (James uit IJstijd van Maartje Wortel vond ik ook al zo’n irritante dropveter), maar ik voelde nog niet eerder de neiging om een hoofdpersonage eigenhandig uit een boek te schuiven.
Lees verder op mijn boekenblog: klik
Hollands Siberië speelt zich af in Veenhuizen, in de voormalige strafkolonie om precies te zijn. De franciscaan Peter Pex komt in 1936 als pastoor in dienst bij de rijkswerkinrichting op een plek waar nog geen andere pastoor het lang kon uithouden. Er leven zwervers, weeskinderen, dieven en geweldplegers, deze meent men “verpleegden” te moeten noemen. De pastoor neemt zijn taak serieus, zeer serieus kun je wel zeggen, zo probeert hij de ongewilde kinderloosheid van een stel op te lossen en gaat daarbij behoorlijk ver. Hij probeert een ieders problemen op te lossen maar hij lijkt daarbij zichzelf te vergeten?
Dan is daar WO II, de pastoor raakt betrokken bij het verzet, zijn huishoudster Martine raakt steeds meer betrokken bij de pastoor en zij krijgen een geheime liefdesrelatie waardoor het verhaal steeds spannender wordt, enerzijds door de “verboden” liefdesrelatie, anderzijds door WO II. Ook na WO II wordt het leven steeds zwaarder en de pastoor grijpt steeds vaker naar de fles, voor mij was het af en toe niet meer duidelijk of hij naar de fles greep door de omstandigheden in Veenhuizen, zijn verboden relatie met zijn huishoudster Martine, of was het misschien toch de druk van buitenaf van de rijkswerkinrichting waar hij niet meer tegen kon? Er bleef immers geen enkele pastoor lang in Veenhuizen en zit hij er in totaal toch zo’n 15 jaar.
Mariët Meester is er prima in geslaagd om dit mooie gelaagde verhaal te vertellen. Het boek begint met de pastoor en het eindigt met de pastoor, maar in de tussentijd worden vele lagen afgepeld, de wat zorgelijke pastoor die nachtenlang piekerend wakker ligt, de huishoudster op de bovenste etage met een kamer nauwelijks groter dan een kledingkast, de misdienaars, de familie’s, de verpleegden, allen worden prima neergezet door Meester. Wat is het dan toch wat ik mis in dit boek? Het duurde tot het einde voordat ik daar achter was.
Ik ben een jaar of 10 terug in Veenhuizen geweest, ik was daar in de buurt op vakantie en bezocht het Gevangenismuseum. Ik herinner mij dat ik door het dorp reed, op weg naar het museum en ik herinner mij ook dat ik het nogal indrukwekkend vond, het is een soort “dorp op zich”, alsof het afgesloten was van de wereld, interessant! Het Gevangenismuseum vond ik nog interessanter, je ziet de kooien waar de “verpleegden” sliepen, en laat ik het zo zeggen, mijn kledingkast is ruimer, ik vond het enorm benauwend, het gehele complex, een soort dubbel gevoel, interessant én benauwend, en dat is hoe het boek mij ook achterliet. Ja ik vond Hollands Siberië interessant, maar ik vond het ook benauwend en soms werkte de lieve pastoor mij op mijn zenuwen. Soms dacht ik, man, pak een rubberen hamer en mep jezelf in slaap, van mij part tot in den eeuwigheid, alsjeblieft zeg!
Ik ben een geduldig persoon, sommige mensen beweren zelfs dat ik over engelengeduld beschik, dat de pastoor mij zo irriteerde dat ik hem eigenhandig uit het boek wilde schuiven, dat zegt dus wel wat. En dat, dat is knap gedaan van Meester, mijn complimenten! Ik irriteer mij wel vaker aan een hoofdpersonage in een boek (James uit IJstijd van Maartje Wortel vond ik ook al zo’n irritante dropveter), maar ik voelde nog niet eerder de neiging om een hoofdpersonage eigenhandig uit een boek te schuiven.
Lees verder op mijn boekenblog: klik
1
Reageer op deze recensie
