Het leesjaar van de Hebban Crew
Het beestachtige leesjaar van Soraya
Traditie aan het einde van ieder leesjaar is dat ik via mijn Hebban leesplankje blader door de pagina's die cover aan cover laten zien van de boeken die ik verslond. Ongeneerd plaatjes kijken is het eigenlijk, maar ik maak er een sport van om verbanden of opmerkelijkheden eruit te halen. Het meest opvallende detail is dat mijn leesjaar een beestachtig karakter heeft. Zo las ik onder andere Birk en Zomervacht van Jaap Robben, De val van Annika S. van Simons & Van der Zijl, Muidhond van Inge Schilperoord, En ze deed het van Edwin Winkels, De verendief van Kirk Wallace Johson, Het geheime leven van de uil van John Lewis Stempel, Het kwaad in ons van Corine Hartman en Agathe van Anne Cathrine Bomann.
Boeken zijn voor mij vaak gekoppeld aan herinneringen. Zo las ik het meeslepende Manhattan Beach van Jennifer Egan vlak voordat ik een citytrip naar New York maakte (waar ik ook een aantal uur rondspeurde in The Mysterious Bookshop, die het grootste aanbod thrillers in de wereld heeft). Na het overlijden van Renate Dorrestein, die mijn eerste uitdaging vormde tijdens mijn lessen Nederlands als scholier, las ik haar schrijversbiografie Dagelijks werk voor een Crew Review en verschenen er ook genoeg thrillers die mij prikkelden voor artikelen op Hebban. Ik ben een biografie liefhebber en daarom genoot ik enorm van de luisterboekversie van Born to Run, geschreven en ingesproken door Bruce Springsteen. Als ik uit de stapel spannende boeken mijn toppers mag aanraden dan zijn De nachtploeg van Michael Connelly en Lek van Don Winslow de boeken die een plekje verdienen op de wil ik lezen-stapel (als hij nog geen Jenga taferelen nadert).
Ook leerde ik hoe het is om aan de andere kant van een boek te zitten. 2018 gaat voor mij de boeken in als een onvergetelijk jaar omdat ik mijn debuut als thrillerschrijfster maakte met Persona. Na drie jaar met mijn personages meegelopen te hebben (en zo nu en dan stevige gesprekken met ze gevoerd te hebben, ahum), zijn ze nu de wijde wereld ingestuurd. Jullie mogen met hen de zaak oplossen, hun karaktertrekken doorgronden en kijken aan welke kant van de wet jij eigenlijk staat.
Nu staat 2019 voor de deur; 365 gloednieuwe pagina's die wachten om door jullie gevuld te worden. Maak er weer een waardevol leesjaar van!
Het spannendste leesjaar voor Debbie
Alhoewel ik in 2018 meer boeken las dan in de twee voorgaande Challenge-jaren, was het tóch een matig leesjaar voor mij. Met amper 25 boeken kom ik niet in de buurt van de 100+ boeken die ik vroeger makkelijk verstouwde in een jaar. Ik herinner me de leesweekenden nog goed, van ochtend tot avond met je neus in een boek, het dichtslaan, zuchten en een volgende titel oppakken. Wat een heerlijkheid. Inmiddels ben ik volwassen en dus verantwoordelijk en besteed ik mijn tijd aan werken. Nu heb ik de leukste baan ter wereld, echt waar. Maar het kan best af en toe wat minder. En dat is mijn plan voor 2019. Grappig genoeg is dat exact waar de Hebban Reading Challenge voor is bedoeld. Een reminder dat je mág lezen, een stok achter de deur om jezelf die tijd te gunnen. Van niets word ik kalmer en verdwijnt stress beter dan van een uurtje lezen. Ik weet dat er lezers zijn die wat schrikken van een Challenge, van móeten lezen en van een leesdoel vaststellen. Het is natuurlijk helemaal geen wedstrijd, maar een belofte aan jezelf dat je jezelf leestijd cadeau geeft. En dat ga ik nu zelf ook eens flink omarmen. Ik geef mezelf leestijd cadeau in 2019.
Mijn boekenkast is inmiddels berucht bij velen en jaagt mijzelf ook best angst aan. Wat een enormiteit, wat een keuze, wat een schuldgevoel over zo veel ongelezen boeken. Maar stiekem ook een onwijs geluksgevoel over zo veel te ontdekken verhalen en werelden. Ik ga geen gekkigheid beloven zoals een jaar lang uit eigen kast lezen, maar ik ga wel ook graven tussen de schatten die ik al heb.
Ik ben van plan om meer verhalen te lezen uit mijn enorme verzameling anthologieën. Voor de Challenge wat onhandig, want losse verhalen kan ik niet afvinken, maar ik ga op mijn Hebban Spot Hongerige Honingbij bijhouden wat ik aan kort werk lees. Ook wil ik graag klassiekers lezen en daar ligt de zolder vol mee. Een prachtig moment om de rommelzolder om te bouwen tot een leeszolder. Foto’s volgen vast op mijn Instagram. Daarnaast stop ik met tegenvallende boeken uitlezen. Ik wil mijn kostbare tijd niet verspillen aan boeken die me tegenstaan. Wederom plaats ik op Honingbij een verslagje van onuitgelezen titels en de reden om het boek voortijdig dicht te slaan. Daarnaast wil ik tijd besteden aan het vinden en lezen van bijzondere scifi & fantasy. De traditionele fantasy kan me steeds minder bekoren, maar het genre is zo veelomvattend en zo enorm divers, dat er genoeg onontgonnen gebieden voor me liggen. Dit jaar heb ik al een begin gemaakt met Jy Yang, Kelly Link, Zoe Gilbert en meer. The weird stuff, zeg maar. Eigenlijk wil ik ook graag essays lezen, femlit, briljante (speculatieve) literatuur en boeiende non-fictie, maar laten we het niet te gek maken. Met al deze plannen dreigt dit mijn spannendste leesjaar ooit te worden. Ik kijk er naar uit!
Martijn heeft nog een eindsprint nodig
Tot half oktober zat ik perfect op schema voor mijn Hebban Reading Challenge… Elke week een boek, dat lukte uitstekend, zeker door af en toe de dikke kleppers af te wisselen met een afgetrainde novelle. Maar toch kwam de klad er in, met de eindstreep in zicht. Drukte met schrijfprojecten (een roman, een novelle, meerdere verhalen), schrijfonderwijs (Fantasy en sciencefiction schrijven bij de Schrijversacademie en het uitwerken van twee schriftelijke schrijfcursussen), andere niet-boekgerelateerde zaken én een dik leesboek dat ik wel erg gaaf vond, maar dat ik niet snel las, zorgden voor een flinke achterstand halverwege december. 44 van de 52 gelezen, met nog maar twee weken te gaan…
Dus heb ik de Hebban Challenge-trucs er bij gepakt en ik ben nu aan een inhaalslag bezig. Ik denk niet dat ik het ga halen, maar ik ga een dappere poging doen. Want lezen is leuk en geen wedstrijd en toch motiveert die Challenge me.
Tot nu toe heb ik dit jaar twee boeken met vijf sterren beoordeeld: Borne van Jeff VanderMeer en Een Amerikaanse oorlog van Omar El Akkad. Heel verschillende boeken (al spelen ze beide in een door klimaatverandering geteisterde wereld) en zeker niet om vrolijk van te worden, maar absolute toppers wat mij betreft.
Ook erg goed: Het vijfde seizoen van drievoudig Hugo Award winnares N.K. Jemisin: prachtig uitgewerkte wereld, goed en vernieuwend geschreven én een beest van een onthulling aan het einde. Daarnaast was ik erg te spreken over de op 1001 nacht geïnspireerde serie Het lied van het gebroken zand van Bradley Beaulieu. De eerste twee delen, De twaalf koningen van Sharakhai en Bloed op het zand, zijn al vertaald en Een sluier van speren verschijnt in mei 2019. Het wordt een zesdelige serie en in het Engels zijn er ook nog een aantal leuke novelles gepubliceerd. Daarnaast heb ik genoten van de silkpunk serie The Tensorate van JY Yang, The Murderbot Diaries van Martha Wells, Quarantaine van Erik Betten, Dogs of War van Adrian Tchaikovsky, Salvation van Peter F. Hamilton en zo kan ik nog wel even doorgaan. Weinig boeken die ik matig of slecht vond (maar ik kies ze dan ook zelf uit).
In 2019 ga ik weer proberen een boek per week te lezen en ik heb al aardig wat boeken op mijn verlanglijstje staan, in allerlei diktes. Nu eerst een eindsprint in de duistere dagen rond kerst, dan vrolijk het nieuwe jaar in!
Lindy killed her darlings
In navolging van chef Sander besloot ik dit jaar eens kritisch mijn wil-ik-lezen-plankje bij te gaan houden. Maximaal twintig titels mogen daarop staan: wil ik er eentje toevoegen, dan zal er eentje het veld moeten ruimen. En staan boeken er langer dan een paar maanden op, dan is de kans dat ik ze in de zeer nabije toekomst zal lezen vrij klein. En ja, dat betekent ook weer rigoureus schrappen. Een soort van kill your darlings voor lezers, zeg maar.
En dat voelt goed. De druk voor een keuzestresser zoals ik ben neemt een stukje af en ik schiet niet meteen in een stuip als ik denk aan alle boeken dagelijks verschijnen. Ja, mijn boekenplanken blijven overstromen, maar dat is vast herkenbaar voor iedere tsundokulezer die boeken verzamelt zonder tijd te hebben om ze ook echt allemaal te lezen. Het idee dat ze er gewoonweg zijn als je ze zou willen lezen, geeft een gevoel van troost.
Op het moment van schrijven staan er slechts twaalf boeken op mijn WIL-plankje, en dat wil ik in 2019 graag zo houden. Je vindt er op dit moment voornamelijk vertaalde fictie (mijn lievelings), maar geloof me als ik zeg dat ik me dit jaar meer op oorspronkelijk Nederlandstalige auteurs heb gericht dan ooit tevoren. Natuurlijk kwamen de genomineerden voor de Hebban Debuutprijs voorbij die ik als jurylid moest lezen, maar ook gevestigde auteurs als Murat Isik (Wees onzichtbaar), Alex Boogers (Alleen met de goden) en Jaap Robben (Birk en Zomervacht) kon ik eindelijk een kans geven.
De magische grens van 50 boeken in mijn Hebban Reading Challenge passeerde ik onlangs al: ondanks mijn goede voornemen meer Nederlandse literatuur te lezen, koos ik dit jaar afwisselend uit alle genres. Een mix van vertaalde fictie (favorieten: Aminatta Forna en Paolo Cognetti), Engelstalige boeken (onder andere ter voorbereiding op een gedenkwaardige Jane Austen-reis die ik dit voorjaar naar Engeland maakte) en non-fictie (onder andere Body Positive Power en Feminists Don’t Wear Pink & Other Lies) kwam voorbij, net als enkele YA-boeken (waarvan Nieuwe maan van Sarah Crossan grote indruk maakte) en zelfs twee graphic novels.
Toch mis ik net als vorig jaar dat éne boek dat me omver had moeten blazen, zoals Een honger van Jamal Ouariachi en Een klein leven van Hanya Yanagihara in 2015 en 2016 deden. Komt die in 2019 weer op mijn pad? De tijd zal het leren.
Het inhaaljaar van Sander
2017 was qua lezen een persoonlijk dramajaar. Ik ging zelfs en plein public met de billen bloot. Voor 2018 zette ik mijn Challenge daarom een stuk voorzichtiger in, maar vooral ook realistischer. Vijftien boeken. Ik las er achttien. Zeventien, als ik New York Boek, een prachtig plaatjesboek met de illustraties die Joost Swarte maakte voor The New Yorker, niet meetel.
Tweeduizendachttien was in verschillende opzichten een inhaaljaar. Ik hervond de liefde voor mijn genre: het spannende boek en dat kwam vooral doordat ik een leestip van collega Lindy opvolgde: Ik ben Pelgrim van Terry Hayes. Het was voor mij de leessensatie van het jaar, dit boek dat in 2015 al de Hebban Thriller Award in de wacht sleepte en al jaren in de top tien van Hebban staat. Ik luisterde ook naar Soraya en las Doodsimpel van Peter James (uit 2005!) en naar Charles den Tex en las Gouden Strop-winnaar Enter van Willem Asman, en de twee andere delen van de Rebound-trilogie. Ik las De 500 van Matthew Quick, een boek dat ook al zeker zes jaar op me stond te wachten. Ik pakte tussendoor Het diner van Herman Koch mee, herlas The Firm van John Grisham voor een interview in Boekenpost en las na vele jaren weer een Alex Cross thriller (de 25ste) van James Patterson.
Op een of twee boeken na las ik ze vrijwel allemaal in de eerste zeven of acht maanden van het jaar. Ik was lezend goed op dreef tot ik het het besluit nam om me nu eindelijk maar eens zelf te wagen aan het schrijven van een thriller. En zo werd mijn leesdrift gesmoord en liggen er nog heel veel boeken, waaronder die van mijn HarperCollins-collegaschrijvers Judith Visser, Jeroen Windmeijer en zelfs Soraya Vink, te wachten op het juiste moment om gelezen of uitgelezen te worden.
Voor 2019 zet ik mijn Hebban Reading Challenge op 15 boeken. Natuurlijk moet eerst die thriller af, maar er staan nu al Hebban-projecten op stapel die zullen inhakken op mijn leestijd. Kom maar op 2019! Ik heb er zin in! Fijne kerstdagen allemaal!
Daphne is net bevallen van een prachtige zoon en schittert daarom in afwezigheid.
