De laatste Zeewolvin

Een uitgedroogde dierenpoot en bijhorende eeuwenoude documenten in een Gents museum, de waarneming van een rondzwervende wolf in zowel België als Nederland en een Europese publieke raadpleging van kapitaal belang rond het versterken of net afbouwen van onze natuurwetgeving vormen de drie drijfveren die de pen van de auteur in dit boek voortstuwden.

Dit verhaal is historisch en biologisch onderbouwd, zal u in de uitgebreide ‘Historische en biologische toelichtingen’ na het verhaal merken. Die oude stadsdocumenten getuigen van een wolvenjacht in Vlaanderen, en vormen de laatste registratie van de aanwezigheid van een wolf in die regio. Eveneens de bijhorende historische personages staan geregistreerd. Wat jammer genoeg ontbreekt in die documenten, is het levensverhaal van die laatste wolf en een gedetailleerd verslag van dat laatste jachtgebeuren in 1736 op een wolf in Vlaanderen. Die hiaten worden in verhaalvorm opgevuld in dit boek. Het verhaal biedt slechts één van de vele scenario’s aan die zich tijdens die jachtpartij afgespeeld kunnen hebben, en blijft dus voor een groot deel fictie; natuur-educatieve fictie.

Het overgebleven bewijsmateriaal lijkt er op het eerste zicht op te wijzen dat de wolf ook effectief gedood is in die jachtpartij. Maar zoals meerdere wetenschappelijke werken uit de bibliografie achterin dit boek stellen, maakte de mens weinig kans een vluchtende wolf te pakken te krijgen, en konden wolven hun vlucht meerdere dagen volhouden en daarbij grote afstanden overbruggen. Bovendien ging er destijds grof geld gepaard met het doden van een wolf. En als er geld in het spel is, moet er soms ook tússen de regels van officiële documenten gelezen worden. Dat is dan ook wat dit verhaal doet...