Lezersrecensie
Een afschuwelijk en waargebeurd verhaal
Veel mensen kennen de diagnose Posttraumatische Stress Stoornis (PTSS) wel, maar CPTSS is een diagnose die veel mensen nauwelijks kennen. De ‘C’ staat voor Complexe wat betekent dat de diagnose door verschillende stressfactoren is ontstaan.
Nikki Postma kan helaas uit ervaring meepraten en heeft door jarenlang misbruik, geweld en manipulatie in haar thuissituatie de diagnose CPTSS gekregen. Wanneer ze in 2014 bevalt van haar zoon, stort haar leven letterlijk in. Alle gebeurtenissen uit het verleden komen naar boven en ze stort als een kaartenhuis in. Na therapie komt ze tot de ontdekking dat haar opgebouwde muur is ingestort en dat het verleden haar inhaalt.
De meeste hoofdstukken beginnen met een woord dat ze definieert. Zo legt ze uit wat vertrouwen, loyaliteit, trouw en identiteit betekenen en weidt in het hoofdstuk hierover verder uit. Na haar diagnose moet ze erkennen dat haar jeugd in het teken stond van angst, schaamte en eenzaamheid, waarbij haar ouders en omgeving geen veilige basis waren.
Ze heeft Een kind zonder schaduw geschreven om anderen te steunen, die hetzelfde hebben meegemaakt of nog meemaken. Niemand vraagt om een onveilig leven waarin misbruik en geweld centraal staan. Ze geeft aan het boek niet voor zichzelf geschreven te hebben, toch heb ik dit gevoel wel geregeld gehad. Het boek voelt aan als een therapeutische manier om haar verleden een stem te geven en het van zich af te schrijven.
Complimenten om dit verschrikkelijke op papier met de lezer te delen. Het is een stuk verleden dat niemand ooit hoeft mee te maken. Wat een schrijnend verhaal is dit zeg! Toch vond ik de schrijfstijl met momenten wat afstandelijk aanvoelen, wat afbreuk deed aan de kern van het verhaal.
Na het dichtslaan van Een kind zonder schaduw kon ik niet anders dan waardering hebben voor Nikki Postma. Het is goed dat ook deze verhalen meer ruchtbaarheid krijgen, omdat het helaas nog steeds aan de orde van de dag is. De schrijfstijl is niet moeilijk, maar ik vond het niet altijd even pakkend om te lezen. De emoties waren soms wat vlak, wat de inhoud ook deed afvlakken.
Een kind zonder schaduw is een afschuwelijk, waargebeurd verhaal dat de lezer soms met afschuw zal lezen. Het is niet voor te stellen hoe moeilijk het leven moet zijn geweest, maar ook de therapie die veel zaken weer oprakelde. Een boek dat meer duidelijkheid geeft over CPTSS. Wie meer wil weten over deze stoornis, zal dit boek zeker moeten lezen.
3.5 sterren
Gelezen voor het blog In de boekenkast
Nikki Postma kan helaas uit ervaring meepraten en heeft door jarenlang misbruik, geweld en manipulatie in haar thuissituatie de diagnose CPTSS gekregen. Wanneer ze in 2014 bevalt van haar zoon, stort haar leven letterlijk in. Alle gebeurtenissen uit het verleden komen naar boven en ze stort als een kaartenhuis in. Na therapie komt ze tot de ontdekking dat haar opgebouwde muur is ingestort en dat het verleden haar inhaalt.
De meeste hoofdstukken beginnen met een woord dat ze definieert. Zo legt ze uit wat vertrouwen, loyaliteit, trouw en identiteit betekenen en weidt in het hoofdstuk hierover verder uit. Na haar diagnose moet ze erkennen dat haar jeugd in het teken stond van angst, schaamte en eenzaamheid, waarbij haar ouders en omgeving geen veilige basis waren.
Ze heeft Een kind zonder schaduw geschreven om anderen te steunen, die hetzelfde hebben meegemaakt of nog meemaken. Niemand vraagt om een onveilig leven waarin misbruik en geweld centraal staan. Ze geeft aan het boek niet voor zichzelf geschreven te hebben, toch heb ik dit gevoel wel geregeld gehad. Het boek voelt aan als een therapeutische manier om haar verleden een stem te geven en het van zich af te schrijven.
Complimenten om dit verschrikkelijke op papier met de lezer te delen. Het is een stuk verleden dat niemand ooit hoeft mee te maken. Wat een schrijnend verhaal is dit zeg! Toch vond ik de schrijfstijl met momenten wat afstandelijk aanvoelen, wat afbreuk deed aan de kern van het verhaal.
Na het dichtslaan van Een kind zonder schaduw kon ik niet anders dan waardering hebben voor Nikki Postma. Het is goed dat ook deze verhalen meer ruchtbaarheid krijgen, omdat het helaas nog steeds aan de orde van de dag is. De schrijfstijl is niet moeilijk, maar ik vond het niet altijd even pakkend om te lezen. De emoties waren soms wat vlak, wat de inhoud ook deed afvlakken.
Een kind zonder schaduw is een afschuwelijk, waargebeurd verhaal dat de lezer soms met afschuw zal lezen. Het is niet voor te stellen hoe moeilijk het leven moet zijn geweest, maar ook de therapie die veel zaken weer oprakelde. Een boek dat meer duidelijkheid geeft over CPTSS. Wie meer wil weten over deze stoornis, zal dit boek zeker moeten lezen.
3.5 sterren
Gelezen voor het blog In de boekenkast
1
Reageer op deze recensie
